Op stap in Mérida

Vanochtend had Fran voor ons een free tour geboekt via Get your guide. Een plaatselijke bewoner neemt je dan mee op een tocht door zijn/haar stad en de geschiedenis…

Maar voor we op stap gaan, eerst een lekker ontbijt: geroosterd brood met een soort papayapapje en een reusachtig bord fruit, geserveerd in ons hotel in koloniale stijl. We voelen ons alsof we in een filmdecor zitten.

Om 9u30 vertrekken we naar de Plaza Santa Lucia waar we opgewacht worden door Fernando, onze gids voor een paar uur. We hebben geluk, want het is een vlotte verteller die heel veel weet over de geschiedenis van zijn stad, maar ook over de cafeetjes en restaurantjes. In de stad staan heel wat (voor ons) exotische bomen: we zien een amandelboom, een avocadoboom (met boteravocado’s – aguacate mantequilla), een papayaboom, …. Hij legt meteen ook uit hoe het mogelijk is dat al het groen zo sappig groen blijft ondanks de broeierige temperatuur. De ondergrond is kalksteen en dus sijpelt alle regenwater (en er valt wel wat, blijkbaar) onmiddellijk in de grond. Mexico heeft dus (bijna) geen bovengrondse rivieren, maar enkel ondergrondse. Af en toe komen ze even aan het oppervlak waar de kalkstenen bovengrond is ingestort: dat zijn de cenotes. Er zijn er meer dan 3000 in Yucatan, en blijkbaar staan ze allemaal in verbinding met elkaar.

Verder leren we dat de ‘conquistadores’ in 1541 de regio bezetten en dat Mérida al in 1542 werd gesticht. De bouw van de stad ging razendsnel dankzij de slaven (Azteken, Maya’s en Afrikanen uit Guinea). De stenen voor de gebouwen lagen klaar: ze hebben gewoon de piramides afgebroken die in de streek stonden en met die stenen de stad gebouwd. Hier en daar, waar de stenen niet zijn bezet kan je de oude afbeeldingen uit de Mayacultuur zien staan. Een van die gebouwen is de kathedraal, de oudste van het hele Amerikaanse continent.

Nog een leuke tip: als een poort open staat, mag je naar binnen gaan, ook al is het privédomein. Een open poort heet je dus letterlijk welkom. De stad is de veiligste van Mexico, met enorm veel voorzieningen voor zijn inwoners: zo is er in de hele stad gratis wifi, zijn er op de pleinen stopcontacten om je laptop of gsm op te laden en organiseert de stad wekelijks optredens.

Na een wandeling van bijna twee uur is het tijd om iets te eten. Sander, Fran en wij besluiten om een ‘gordita’ te gaan eten (een dik meisje), al gaat het hier om een hapje: twee taco’s met een vulling te kiezen uit een heel assortiment. Ruben en Cédric besluiten om het verderop te proberen: het eettentje heeft immers geen airco, en ze zijn stilaan oververhit geraakt.

In de namiddag bezoeken we het oude stadhuis, waar boven een tentoonstelling is van schilderijen die de geschiedenis van de Maya’s illustreren, en daarna gaan we een ijsje eten in een ijssalon dat al bestaat sinds 1907. Niets fancy, maar wel heel lekkere (en enorm grote) sorbet in verschillende smaken.

We slenteren dan verder naar de Mercado Lucas Galvez: een plaatselijke markt met een wirwar aan kraampjes en gangetjes en heeeeeeeeel veeeeeeeel Mexicanen. Sander besluit zijn haar te laten knippen (living dangerously, zoals dat heet) en in 5 minuten voor het equivalent van 5, euro heeft hij een ander kapsel.

Wij waren intussen een eindje teruggekeerd, wegens te druk en vooral veel te warm. Onderweg worden we twee keer aangesproken: de eerste keer door een man die aan de universiteit staat en ons uitlegt dat we tegen de hitte een sisal hoed moeten kopen, omdat dat koeler is dan onze pet. Hij verwijst ons naar de Mercado Maya, waar ze heel mooi handwerk verkopen, maar het is pokkeduur, dus dat laten we maar aan ons voorbijgaan. En daarna door een man die, als hij hoort dat we van België zijn, enthousiast begint over de voetbalmatch België-Mexico (die ze verloren) en voor de vuist weg de namen Erik Gerets en Jean-Marie Pfaff tevoorschijn tovert.

Intussen is de hitte ons teveel geworden en besluiten we terug te keren naar het hotel voor wat afkoeling. Maar dan laten Fran en Sander weten dat ze nog naar het Museo del Mundo Maya gaan, een historisch museum over de geschiedenis van de Maya’s. Dat spreekt ons ook wel aan, en dus gaan we met ons vieren op pad. Het museum is een spiksplinternieuw gebouw. We hebben niet de tijd om alles te doen (het sluit al om 17u) maar het historisch gedeelte is heel interessant en interactief: zo kunnen we nu tellen (en getallen schrijven) zoals de oude Maya’s. We zijn ook in blijde verwachting van onze horoscoop volgens de Mayakalender – die zou per mail worden opgestuurd – maar tot nu toe is die niet aangekomen.

Na het bezoek aan het museum gaat het weer richting centrum, maar we stoppen onderweg in een supermarkt om nog wat water, knabbels en after sun te kopen. Dat gaat er hier met liters door. (mijn gsm-weerbericht geeft elke dag opnieuw ‘extreme UV-index’ aan!).

Voor het avondeten hebben Ruben en Cédric een hippe foodmarket uitgekozen. We eten er lekker en redelijk goedkoop, maar vooral de setting is fantastisch.

Elke zaterdagavond is er een demonstratie gepland van een typisch balspel dat door de Maya’s werd gespeeld: je mag de bal niet raken met handen, voeten of je hoofd, enkel met de andere lichaamsdelen, en zo moet je proberen die bal door een cirkelvormig doel te krijgen (een beetje zoals zwerkbal bij Harry Potter, maar dan zonder vliegende bezems). We zitten dus op de Plaza Mayor te wachten tot de wedstrijd begint (ergens rond 20u).

Als er om kwart over nog niets gebeurd is, gaat Sander info vragen. Blijkt de info op de website foutief: de demonstratie was gisteren. Sander gaat dan maar de hele rij mensen af die klaar zaten om het spektakel te volgen. Het gevolg: hij slaagt erin om de hele rij bezoekers die speciaal daarvoor waren opgedaagd, weer naar huis te sturen. Het zal dus een filmpje op Youtube worden.