Vandaag werd een regendag voorspeld. Geen paniek: het blijft warm en het is maar voor één dag. We moeten vanuit Theth terug naar Shkoder, dus we hopen maar dat de regen wacht tot we uit de bergen zijn. Als we opstaan, is het grijs, maar het ziet er niet uit alsof het zal gaan regenen. We vertrekken vanuit onze guesthouse en riskeren ons opnieuw de (zeer hoge) bergen in. De terugweg is makkelijker dan de heenweg: er is in de voormiddag minder verkeer en de weg die we nu naar boven volgen is veel minder bochtig en steil dan de andere kant van de berg. Bovendien is er een vriendelijke Albanees die ons voorbijrijdt en de weg voor ons vrijmaakt. Als hij te ver voorop geraakt, wacht hij tot we hem hebben ingehaald. Super sympathiek!
Eenmaal de bergen over, drinken we een koffie en ‘mountain tea’ in een barretje langs de weg. Het is gebouwd en versierd met stenen die opgeraapt zijn in de omgeving, een beetje zoals het paleis van facteur Cheval in Frankrijk. Het is opvallend hoeveel van die barretjes er zijn: omkomen van honger of dorst zul je hier niet doen, zelfs niet op de meest afgelegen plekken. De barmannen zien er altijd bijzonder stoer uit, maar zijn stuk voor stuk heel vriendelijk. Albanezen lijken op het eerste zicht vaak stuurs, maar ze zijn het zelden.
We rijden een gevangenis voorbij, en komen dan terecht tussen heerlijk geurende lavendelvelden, waar we picknicken met in de verte zicht op het enorme meer dat de grens vormt tussen Montenegro en Albanië. Nog een half uurtje en we zijn in Shkoder. We besluiten door te rijden naar Shirokë, een plaatsje aan het meer. Helaas begint het net op dat moment te regenen. Dan maar direct naar ons hotel, het çoçja butik hotel, in het centrum van Shkoder. We zijn te vroeg – inchecken kan pas vanaf 15u – maar we hebben geluk: onze kamer is klaar en we kunnen dus direct naar boven. Het hotel is een heel aangename verrassing: een fris geverfd en zeer mooi, oud gebouw, leuk ingericht met een prachtige binnenplaats waar de bar zich bevindt.
Het is intussen gaan gieten, dus blijven we maar binnen. Een geluk met een ongeluk. We hebben een smart-tv, waarmee we kunnen inloggen op Netflix. Het wordt dus een namiddagje tv kijken.
Rond half 5 stopt het met regenen en trekken we toch even de stad in. Er is niet echt iets bijzonders te zien in Shkoder, maar we wandelen wat door de autovrije straat. Door de frisse kleuren waarin de huizen geverfd zijn, lijkt het een straatje in Disneyland. Hier zijn heel veel fietsers in het straatbeeld die zich aan geen enkele verkeersregel houden. Daarnaast ook tientallen straathonden die lui een dutje liggen te doen op straat. Ze zijn gechipt, maar een eigenaar is nergens te bekennen. Aan de overkant is een half-autovrije straat: er is eenrichtingsverkeer, maar iedereen loopt op straat. Overal zijn hippe bars en restaurantjes en een paar winkels. Best gezellig.
Als we ‘s avonds onder een grote parasol zitten te eten, begint het weer te regenen. We haasten ons dus terug naar onze kamer voor een avondje Netflix.
