Met de oooooooh!! van Okavango

Vandaag zijn we extra vroeg uit de veren: om 7 uur zitten we al aan de ontbijttafel, want om 7u30 worden we opgepikt voor een dagje Okavangodelta.

De Okavangodelta is de grootste binnenlandse delta (liefst 18 000 vierkante km): het water stroomt dus niet naar de zee, maar stopt gewoon. Het volledige gebied is Unesco Werelderfgoed, dus dat moeten we gezien hebben.

Eerst een tocht van een kleine 2 uur naar het startpunt van de ‘moroko-tocht’. Een moroko is een traditioneel vaartuig, een beetje een kruising tussen een kano en een gondel. Om te kunnen morokoën, moeten we dus eerst een heel eind de delta in. En dat is best avontuurlijk, en bovendien behoorlijk koud ‘s morgensvroeg, want we zitten achterop in een open verhoogde jeep. Met zes laagjes boven elkaar – ik draag ongeveer al mijn truien – lukt het best. Maar het is niet alleen de kou: op een kwartiertje na verloopt de hele tocht door de bush, en daar liggen de zeer zandige wegen niet echt effen.

Maar dan komen we aan de delta, en het zicht is adembenemend. Blauw water, blauwe lucht en verspreid over het water bosjes riet en eilandjes.

Gideon is onze gids vandaag: hij neemt ons mee voor een tocht van anderhalfuur over de kanaaltjes en gangetjes door het riet. Het is een paradijs voor vogels, maar voor ons veel indrukwekkender zijn de kuddes nijlpaarden die we zowel in als naast het water aantreffen. Terwijl we zo een kudde aan het observeren zijn, verschijnen er aan de rand van het water ook nog eens twee olifanten, kwestie van het plaatje helemaal af te maken. We varen verder naar een eiland waar we een twee uur durende tocht maken. Gideon lijkt zomaar wat rond te zwerven, maar is eigenlijk sporenzoeker. Hij brengt ons tot bij een kudde antilopes en een kudde zebra’s, een familie nijlpaarden met jongen, holen van miereneters,… Intussen leren we alles over de vele uitwerpselen: waaraan we ze kunnen herkennen en waarvoor ze allemaal gebruikt worden.

Na de picknick terug de boot in, richting startpunt waar onze jeep op ons staat te wachten die ons hotsend en botsend terugbrengt naar de lodge. We geven nog een lift aan twee mensen die ook terug moeten richting Maun: iedereen tevreden!