Prosciutto di Parma

We hebben onze laatste Italiaanse dag in schoonheid afgesloten. Vanmorgen zijn Ruben, Hans en ik vertrokken naar Parma. Sander had besloten te profiteren van de aircokoelte en stevig door te werken voor mechanica. Hij heeft zijn examenrooster gekregen en dat is iets minder gunstig dan hij gehoopt had.

Onderweg naar Parma passeren we een volledig versterkt dorp met een grote inrijpoort: Abbioneta. We besluiten dat het een bezoekje waard is. Het is een klein dorp dat in de Renaissance door een zekere familie Gonzaga volledig gerenaissanceerd is. Er is toen een ‘nieuw’ gedeelte gebouwd, en het oudere middeleeuwse gedeelte werd aangepast aan de nieuwe schoonheidsnormen. Het dorp staat blijkbaar op de lijst van werelderfgoed en dat weten ze daar maar al te goed. De parking is gratis, maar dat is het dan ook. Als je een kerk wil binnengaan, moet je betalen. En zeggen dat de kathedraal in Pisa gratis was. We houden het bij de buitenkant, ook al omdat we nog door willen naar de Prosciuttostad.

Een half uurtje later staan we in Parma. Opnieuw is het de parking die bijna voor problemen zorgt. Als Hans de inrit mist, besluit hij te keren op de weg. Blijkt dat hij gekeerd is in een éénrichtingsstraat en doodleuk op de busstrook terugrijdt, voorbij een wagen van de Carabinieri, die –gelukkig maar- druk bezig zijn met de bestuurder van een wagen die ze doen stoppen hebben.

Parma is mooi, maar het historische centrum is niet zo groot. Bovendien hebben we intussen al zoveel prachtige steden gezien, dat het moeilijk wordt om ons te overdonderen. Wat wel bijzonder leuk is: een aantal winkels zijn open. Toch nog wat beperkt shopplezier!

We zijn vrij snel rond in het centrum en rijden rond half vier terug naar onze B&B. Het zwemblad lonkt want het was weer een behoorlijk hete dag. De minimumtemperaturen ’s nachts liggen op 29 graden, dat zegt genoeg zeker. Een klein probleempje. We logeren in het gehucht Casazze, maar als we dat intikken in de gps stuurt hij ons naar een wegje waar we eigenlijk niet in mogen (foert) en dat doodloopt aan water. Maar geen B&B te zien. Terug dan maar en op goed geluk wat rondrijden. We hopen ergens een bekende plaats te herkennen op de pijlen, maar zonder succes. Een oud vrouwtje op de fiets wil ons graag helpen, maar ze kent Casazze niet, en al wat ze ons voor de rest nog vertelt zal voor eeuwig een raadsel blijven. Uiteindelijk slagen we er met veel deductievermogen in om te schatten welke hoofdweg op de gps we moeten zien te bereiken en zo komen we in Ospedaletto, en vandaar kennen we wel de weg. Met een vertraging van dik drie kwartier zijn we thuis.

Snel het zwembad in, want ons lichaam heeft zijn kooktemperatuur bereikt. Na anderhalf uur dobberen, kunnen we er weer tegen. We beslissen om naar Mantova te rijden voor het avondeten. We stappen in de auto zonder kaart en zonder gps, maar met een gezonde dosis overmoed: we nemen toch gewoon dezelfde weg terug.

Mantova is lieflijk, het eten is lekker, maar dezelfde weg terug, dat lukt niet. Aan de straat waar we uitgekomen zijn, staat een ledbord te flikkeren: ‘vietato’, verboden. Ok, andere weg zoeken dan maar. Intussen is het wel stikdonker, en behalve een idee van de richting die we uitmoeten (Cremona) hebben we geen flauw benul waar we zitten. En dus ook geen kaart. En geen gps. En zelfs geen telefoonnummer om te bellen naar de mensen waar we logeren om te vragen of ze ons alsjeblieft kunnen komen halen (in de veronderstelling dat ze onze uitleg zouden begrijpen, natuurlijk). Enfin, het scenario van de namiddag herhaalt zichzelf. Met veel deductievermogen en de naam van een dorpje dat we al eens tegenkwamen (Curtatone en Grazie) vinden we uiteindelijk de juiste hoofdbaan, en met een half uurtje vertraging zijn we ter bestemming.