Dan toch naar Perugia

Vanmorgen bij het opstaan blijkt het oor van Ruben nog altijd niet echt beter.  Bovendien zit het vol slijm en heeft hij niet alleen pijn, maar ook heel veel last van de druk in zijn oor. Patricia is zo vriendelijk nog even naar de dokter te bellen om te vragen of dat normaal is, maar blijkbaar is dat wel degelijk het geval. Ruben heeft geen zin om veel te doen, maar vindt het niet erg als wij wel iets ondernemen. Bovendien was Sander toch al niet van plan om vandaag mee te gaan: hij wil een paar hoofdstukken mechanica doornemen (jaja, hij wordt nog modelstudent. Ik ben zeker dat wij de enige vakantiegangers zijn met een cursus en twee kanjers van handboeken mechanica en dynamica in de koffer).

Hans en ik besluiten om dan toch maar naar Perugia te gaan. Dat stond sowieso op het programma en aangezien we Ruben ook niet helpen door een hele dag medelijdend naar hem te zitten staren, vertrekken we dan tochrond half twaalf. Oorspronkelijk was het de bedoeling om dat te combineren met Assisi, maar dat annuleren we maar, anders wordt het zo’n geloop.

De weg naar Perugia loopt langs het Lago Trasimero, een fantastisch blauwgroen meer met eilandjes in het midden. Het ziet er bijzonder aantrekkelijk uit, maar ook dat zal voor een volgende keer zijn. Een mens moet toch een reden hebben om nog eens terug te keren, he.

En dan is daar Perugia: gemakkelijk bereikbaar, dat is geen probleem, maar parking vinden des te meer. Overal staan pijlen naar parkings (ttz er staat één pijl, en daarna niks meer). We toeren dan maar wat rond op het gevoel – Perugia is gelukkig niet zo groot- en vinden uiteindelijk een overdekte (hoera, dat scheelt weer een paar graden!) parking van waaruit we met een roltrap naar het boven gelegen stadscentrum kunnen.

Perugia is een heel gezellig stadje, een beetje zoals Cortona, maar dan groter: smalle steegjes, trapjes, pleintjes, terrasjes, winkeltjes,… Als we de San Francesco basiliek (ja, hier is er ook een) willen bekijken, worden we buitengejaagd, want ik heb een topje aan met ‘blote’ schouders. Ok, geen basiliek dan maar, we blijven wel buiten.

We genieten van een slaatje op een terrasje, dwalen wat rond in de straatjes en genieten van de gezelligheid. Na een paar uur keren we terug naar Fratta, het dorpje bij Cortona waar we logeren, en doen onderweg boodschappen in de Coop in Camucia.

We zijn thuis rond zes uur: nog even het zwembad in, en dan snel iets te eten maken. De maaltijd op ons terrasje is gevarieerd vandaag: er zijn nog een heleboel restjes en alles moet zoveel mogelijk op, want morgen trekken we weer verder, richting Lucca.