Eilandhoppen is iets waar we allemaal al eens van gedroomd hebben. We dachten niet direct aan de eilanden in de lagune rond Venetië, maar soms mag een mens niet al te kieskeurig zijn.
Als eerste eiland op ons programma: het Lido. Enkel en alleen om van vaporetto te veranderen, want op het Lido is niet veel te zien. Vandaar naar de tussenstop Fondamente Nove waar we de vaporettolijnen naar de eilanden kunnen nemen.
Burano staat als tweede (eigenlijk dus als eerste) op het programma. We wisten niet goed wat te verwachten, maar het is een eilandje waar je helemaal happy van wordt. Kleine vissershuisjes, geverfd in alle kleuren van de regenboog en rondom rond vissersbootjes. Het lijkt een beetje een decor in Disneyland, maar dan in het echt. Op het eilandje is het vrij rustig, de horden Aziatische toeristen- vanwaar komen die ineens?- niet te na gesproken. Er zijn winkeltjes met typische toeristenspulletjes, maar het blijft best wel gezellig. Het grappige is dat er overal, maar werkelijk overal was te drogen hangt: aan de gevels, in de parkjes, zelfs tegen de kerk. Af en toe is er, gelukkig maar, een klein briesje om het net leefbaar te houden. Vanmorgen leken er een paar wolken te hangen (hoera!) maar tegen de middag zijn die allemaal verdwenen als sneeuw voor de zon. Het is dus opnieuw bloedheet en bijzonder drukkend.
Van Burano tuffen we naar Murano: een eiland bekend om zijn productie van Venetiaans glas. Om een glasfabriek te bezoeken is het net iets te heet. In de winkels is er gelukkig airco. De dingen die ze maken in Murano-glas: het is te gek om los te lopen. Enorme vazen, glazen sculpturen, lusters in bizarre kleuren, heel kunstig maar niet direct onze smaak. Het is wel leuk om er eens tussen te lopen, al is het maar om intussen weer wat af te koelen. Onderweg komen we een paar waterfonteintjes tegen en maken we ons een paar keer volledig nat. Heerlijk.
En dan weer de boot op, richting Venetië. We willen graag eens op een terrasje aan het water een aperitiefje drinken. Terwijl we op Murano naar de boothalte gaan, zien we een onweersfront naderen. Echt letterlijk zoals ik het zeg: er komt een grijze wolkenmassa aan, voorafgegaan door een rechte lijn witte wolken. Joepie, misschien toch nog wat verkoeling vanavond?! We halen Venetië nog net zonder neerslag, maar terwijl we daar wachten op onze aansluitingsboot, begint het rondom rond te bliksemen en de donder komt vervaarlijk aanrollen. Eens we op de boot zitten, begint iets wat nog het best te vergelijken valt met een apocalyps. Er barst een zondvloed los zodat we ineens nog maximum vijf meter ver kunnen kijken, er steekt een hevige wind op en er vallen hagelstenen zo groot als dikke knikkers. Sander en ik staan buiten op de boot en vluchten –kletsnat- naar binnen. Het gaat een tiental minuten zo door en dan … stopt het ineens en schijnt de zon. Blij met de verkoeling hopen we dat het wat frisser zal zijn vannacht, maar eens we op het terrasje zitten met onze Aperol Spritz laten we die illusie ook weer varen. De zon schijnt en de temperaturen swingen alweer de pan uit.
