Opnieuw een reisdag, en een beetje meer dan we gehoopt hadden. De rit die we moesten doen, is zo’n 415 km lang, en zou ongeveer 4u 15 minuten duren. Alleen, onderweg zijn er wegenwerken en dus staan we een paar keer in de file. Bovendien is er een ongeluk gebeurd, waardoor de gps ons van de hoofdweg af stuurt en we dus ontzettend toertjes rijden om het ongeluk te vermijden en verderop opnieuw op de weg naar Puebla te geraken. Uiteindelijk doen we er bijna 7 uur over. Vertrokken om 9 u, zijn we tegen 16 u in Puebla.
De weg slingert zich langs en over een prachtig en vooral zeer uitgestrekt berglandschap. We rijden over en hoge toppen, met prachtige vergezichten tot gevolg. Alleen, dat is niet Hans zijn sterke kant. En laat Fran vandaag ook niet helemaal in haar haak zijn, waardoor we in de problemen komen voor chauffeurs, want zij rijden allebei met de grijze wagen, terwijl Ruben en ik elkaar afwisselen in de witte. Uiteindelijk neemt Ruben het stuur van Hans over zodat hij niet door de bergen hoeft te rijden en Fran kan slapen op de achterbank. Gelukkig hebben we vandaag geen politiecontrole.
Zolang we in de bergen rijden, vind ik het prima: ik doe niet liever. Maar na 2,5 u nog eens bijna 45 minuten door een superdrukke stad rijden tot aan het hotel door een verkeerschaos van jewelste, is voor mij ook wat veel van het goede en ik kom dus volledig overprikkeld aan.
Het boutique hotel Casareyna blijkt dan ook nog eens een groot hotel te zijn (5 sterren, met valetservice) waar iedereen op hetzelfde moment lijkt toe te komen, waardoor de bagage uit onze auto wordt gesleurd en de auto verdwijnt in ruil voor een ticketje om hem op te halen als je hem nodig hebt. Hij wordt keurig voor je geparkeerd in de parkeergarage naast het hotel.
Het hotel is prachtig, al kon de ontvangst iets hartelijker, maar bon… Alleen hebben we nauwelijks de tijd om ervan te genieten: Fran heeft een free walkingtour geboekt om 16u (normaal geen probleem, want we gingen aankomen rond 14u). We zijn dus eigenlijk al te laat op het moment dat we aankomen, maar de gids is bereid om nog even op ons te wachten. We droppen dus snel de bagage in de kamer en haasten ons naar het Zocalo, het centrale plein waar we worden verwacht.
Onze gids Bere (Berenice) overlaadt ons met info: ze weet heel veel over de geschiedenis van de stad en vertelt honderduit. Alleen is mijn hoofd nog in overprikkelingsmodus, en dus kan ik er niet heel veel van voortvertellen. Ze neemt ons mee op een tocht door de historische binnenstad.We krijgen ook massa’s info over de restaurants, de typische gerechten zoals Pollo con mole poblano, de musea (allemaal te bezoeken ofwel gratis, ofwel voor 45 pesos, een goede 2 euro), … We weten dus wat gedaan.
We komen ook te weten dat de stad elke 10 jaar de huizen herschildert in de typische felle kleuren. De eigenaar kan zelf niet beslissen in welke kleur, er mogen maximum twee kleuren per gevel gebruikt worden en exact dezelfde kleur mag maar één keer voorkomen in elke straat. Het resultaat mag er zijn.
De talrijke kerken in de stad zijn overladen met goud. Er is hier ooit heel veel geld ingestoken. De grote religieuze ordes (Dominicanen, Franciskanen, Jezuïeten en nog een die ik vergeten ben) wedijverden met elkaar om de mooiste kerk.
Als we een van haar aanbevelingen voor restaurantjes willen uitproberen, blijkt het al om 19u30 te sluiten. Alles sluit hier blijkbaar zeer vroeg: goed om weten!
We vinden een restaurantje, eten snel iets en keren dan terug naar het hotel. Dat is gigantisch, net als onze kamer trouwens. Zo zijn er 46 luxesuites. Nu wisten we wel dat dit een duurder verblijf zou zijn (we dachten, voor de laatste nachten voor Mexico City doen we eens gek), maar naar Belgische normen valt het allemaal nogal mee. Dus we hadden ons helemaal niet aan zoiets chiques verwacht. Er is een zwembad op de derde verdieping, en op de vierde verdieping is er op het dakterras zelfs een jogging piste met een prachtig uitzicht over de stad.
Morgen gaan we verder op ontdekking in Puebla, maar nu eerst even bekomen van een zeer hectische dag!