Gisterenavond zijn we nog even de stad ingetrokken om iets te eten. Cédric had een leuk adresje gevonden op Tripadvisor, dus wij daarheen. De weg ernaartoe stelde niet veel voor: Tuxtla heeft heel weinig charme. Het is een enorme uitgestrekte stad, dus er is ook niet echt een centrum, alleen een wirwar van wijken met relatief weinig groen (naar Mexicaanse normen). De huizen zijn afgeleefd, de voetpaden versleten, … Alleen de pleintjes zien er relatief gezellig uit. We passeren een speeltuintje of twee, en daar is wel wat volk te zien.
Het restaurant is heel hip, maar het eten valt eerder tegen. Het is van het minste wat we hier al kregen voorgeschoteld. Maar niet getreurd, onze magen zijn gevuld, dat is het belangrijkste.
Op de terugweg naar het hotel, passeren we de Plaza de la marimba, een pleintje waar het zwart ziet van het volk. Op de kiosk midden op het plein is een marimba orkest zijn uiterste best aan het doen, en errond staan tientallen mensen in alle maten en leeftijden een dansje te placeren. (een marimba is een soort reusachtige houten xylofoon) Best gezellig hier, de hele wijk lijkt hier verzameld om het weekend in te zetten.
Morgen moeten we redelijk vroeg op. Er is een Free Walkingtour geboekt in San Cristobal de las Casas om 10u. San Cris (voor de vrienden) ligt op een zestigtal km van Tuxtla Guttierez. We gaan voor de zekerheid proberen te vertrekken om 8u15. Maar als we in het hotel terugkomen, blijkt er boven het hotel een ‘salon’ te zijn, een feestzaal zeg maar, en daar is een stevig feestje aan de gang. Met het bijhorende lawaai. Aan de receptie verzekeren ze ons dat dit enkel vandaag is en dat het klokslag 11u stopt. We zijn er niet gerust in, maar de geluidsoverlast viel al bij al mee in de kamer en de eindtijd werd mooi gerespecteerd.
Na het ontbijt – inbegrepen bij de kamer: rare eieren met tomatensaus, slappe taco’s met iets groen en lekkere geitenkaas, knalroze yoghurt met meloen en papaya, cupcakes en slappe koffie- gaan we weer op weg. De weg naar San Cristobal is spiksplinternieuw en staat onder toezicht van de Guaria Nacional. Het is te zien aan de tientallen legervrachtwagens die we passeren.
We staan mooi op tijd op de Plaza de la Paz, klaar voor onze tour onder begeleiding van Lander (een geboren Mexicaan, al zou je het aan de naam niet denken). Het is een supergids. Samen met nog een jongen uit Zwitserland en een meisje uit Frankrijk brengt hij ons naar de leuke plekjes in San Cris: de kapel van San Cristobal, patroonheilige van de reizigers (onze Sint Kristoffel), het cultureel centrum dat nog zijn oude binnentuin heeft bewaard, de stadspoort, de gezellige straatjes, de San Domingokerk, de artisanale markt, …
Onderweg krijgen we een proeverij van Tascalate, een typische drank uit de streek op basis van gemalen maïs en melk. Er is ook een artisanale koffiebranderij waar ze eigen mengelingen maken. Op de markt krijgen we uitleg hoe we echt origineel handwerk kunnen onderscheiden van wat in een fabriek werd gemaakt.
Tenslotte eindigen we met een proeverij van Pox (spreek uit posj), een sterke drank gedistilleerd uit maïs. We krijgen er vier om te proeven: de pure (45°), een versie die 8 jaar op eiken vaten heeft gezeten (40°), een versie met hibiscus en een chocoladeversie (beide 17°). Ik ben vooral fan van de eerste en de laatste versie.
Onze gids had niet alleen een heel leuke wandeling in elkaar gestoken, we hebben ook ontzettend veel geleerd over de geschiedenis van de stad en ook over de leefgewoonten van de plaatselijke stammen. Deze weigeren deel uit te maken van de staat Mexico en de Mexicaanse wetten. Ze gehoorzamen enkel aan hun eigen wetten en hebben het vaak aan de stok met de overheid. Ze zijn bijzonder goed georganiseerd en slagen erin om de overheid zo onder druk te zetten dat ze meestal toegeven.
We eten (heel lekker) in de binnentuin van La Espirituosa, de plek van de Poxproeverij. Ik at er superlekkere tamales, met een zelfgemaakte limonade en een ijsje voor 150 pesos, zo’n 7,5 euro. Het heeft gesmaakt.
Na het eten keren we terug naar de markt, met de info die we kregen van de gids. We splitsen ons op per koppel, maar komen elkaar regelmatig tegen. We kopen er twee kussenovertrekken voor in de zetel: (handgeweven in wol) en een wollen poncho (handgeweven) met bloemmotieven erop geborduurd. Het is de eerste keer dat we echt handwerk tegenkomen dat betaalbaar is.
De rest van de middag dwalen we rond in de gezellige straatjes en om 17 u verzamelen we op het pleintje waar de wandeling vanmorgen begon om terug naar Tuxtla te rijden.
Fran voelt zich de hele tijd niet zo goed, dus zij en Sander besluiten te picknicken in het hotel en vroeg te gaan slapen voor de drukke dag die morgen voor hen op het programma staat. Ruben, Cédric en wij hebben nog zin in een pizza’tje en Cédric vindt alweer een heel leuk adresje in de buurt. En bovendien heel lekker, deze keer!
