Cozumel

Cozumel is een eiland voor de kust van Mexico, en blijkbaar één van de mooiste plekken ter wereld om te duiken. Geen wonder dus dat Fran en Sander al maanden geleden een duiktrip boekten. Ze zijn er voor de dag op uit getrokken voor twee duiken: één op 18m, één op 29 meter. Een hele belevenis, maar daarvoor verwijs ik naar de Polarsteps van Fran. (zie ook mijn eerste bericht).

Maar noch Ruben en Cédric, noch wij kunnen duiken. Dus gingen we voor de next best thing: een snorkeltour. Nadat we de auto’s hebben geladen en het appartement hebben opgeruimd, gaan we om 8u10 op pad richting de ferryterminal. We moeten immers eerst zo’n 40 à 45 min varen tot op het eiland. En willen of niet, we worden er getrakteerd op livemuziek van twee sympathieke (en zeer enthousiaste) Mexicanen.

Daar worden we dan opgepikt om ons naar de ‘snorkelboot’ te brengen. Carla zou ons komen ophalen, met een blauwe polo met het logo van het bedrijf. Wij dus uitkijken naar een vrouw met blauwe polo, maar het is Fernan die verschijnt in grijs hemd. Nog een geluk dat Cédric toevallig hoort dat hij op zoek was naar ene Ruben, of we hadden niet gesnorkeld die dag.

Eens ingescheept kiezen we het ruime sop. De boot houdt halt op 3 verschillende plekken. Eerste halte: een rif op 50 minuten varen met de speedboot. Het water heeft alle kleuren blauw en groen: van heel lichtgroen over bijna iriserend turkoois tot diep koningsblauw. Het is zo helder dat je overal de bodem kan zien, ook al is het soms tientallen meters diep. Er zijn foto’s genomen met een waterdichte camera, ook onderwater, maar ik kan ze nu even niet inlezen, want ze staan op een sdkaartje. Maar van zodra mogelijk, voeg ik er toe.

Onderweg naar de eerste snorkelplaats krijgen we zwemvliezen en een snorkel (die hebben wij niet nodig, want we kochten in Decathlon een volledig snorkelmasker, wat veel comfortabeler is). En dan zijn we er: even het verstand op nul om van de boot in het water te springen. Het is er tussen de 10 en 15 meter diep, dus we krijgen allemaal een gordel die ons drijvende houdt zodat we ons over verdrinken al geen zorgen hoeven te maken. En dan gaat een nieuwe wereld voor ons open: we zien vissen in de meest absurde kleuren geel, blauw, zwart, rood,… die gewoon op ons af komen gezwommen alsof ze een spelletje met ons willen spelen. Er zijn waterschildpadden, kreeften, barracuda’s, reusachtige pijlstaartroggen,… teveel om op te noemen. Het is als zwemmen in een eindeloos aquarium met tropische vissen. Al snorkelend zwemmen we door naar een tweede rif waar nog meer van dat moois op ons wacht.

De tweede halte is El Cielo: een plek met hemelsblauw water en een bodem van spierwit zand waar enorme zeesterren met geometrische versieringen hun onderkomen hebben gevonden. Nooit geweten dat zeesterren zo mooi konden zijn.

Tenslotte stopt de boot op een vijftigtal meter van de kust. Het water komt er maar tot heuphoogte en er zitten niet zoveel vissen, behalve een viertal pijlstaartroggen die tussen ons door komen zwemmen (opgelet: niet aanraken!) en Cédric spot een reuzebarracuda met scherpe tanden.

We krijgen een eenvoudige snack geserveerd op/in het water: ananas, en guacamole en salsa met nacho’s. En dan gaat het opnieuw richting onze startplaats vanwaar we nog net de ferry van half vijf halen. Fran en Sander zijn intussen al in Playa del Carmen en zitten ons op een pleintje op te wachten.

Een half uurtje stappen later zitten we in de auto, richting Pisté, vlakbij Chichen Itza, een rit van nog zo’n twee uur. Het is bijzonder zwoel en onderweg begint het dan ook wat te regenen. En dan gebeurt er iets absurds: onze voorruit bedampt… langs de buitenkant, doordat de warme regen op onze aircogekoelde ruit valt. Gelukkig hebben we ruitenwissers om dat probleempje op te lossen.

We rijden over de autopista waardoor we redelijk opschieten en rijden letterlijk 200 km door het oerwoud. Een muur van ondoordringbaar groen aan beide kanten van de autoweg. Op regelmatige afstanden hanger er een soort touwladders gespannen tussen de bomen van beide kanten: we vermoeden dat het een oversteekplaats is voor aapjes.

We logeren in Casa Victoria, een charmante B&B gerund door Joel en Vanesa, Eten doen we even verderop bij Simple y rico waar we (zoals de naam het zegt) eenvoudig en smakelijk eten krijgen voorgeschoteld. Moe maar voldaan kruipen we weer in ons bed, want morgen wacht het ontbijt op ons om 7u30.

Enig minpunt van de dag: op de snorkelboot mocht geen zonnecrème gebruikt worden. We hebben ons uiteraard goed ingesmeerd vooraleer te vertrekken, maar door ruim twee uur te snorkelen met onze rug in de zon zijn we allemaal behoorlijk verbrand. Dat wordt smeren, en hopen dat het snel overgaat!