Een dag vol verrassingen

Vandaag was een behoorlijk gevarieerde en boeiende dag. Na alweer veel te veel ontbijt verlaten we Kochkor richting het zuiden, naar Naryn. De weg is verrassend goed, geen gaten of rare bobbels dit keer.

Daardoor schieten we zo goed op dat we ergens halfweg besluiten om een afslag te nemen naar Song Kol, een omweg van 59km heen en evenveel weer terug, maar we hebben de hele dag. We rijden daar binnen een paar dagen ook naartoe, maar dan naar de noordkant. Deze weg gaat naar de zuidkant van het meer. Het begint goed, want de weg is in het begin in een redelijke staat. De uitzichten zijn alweer te zot voor woorden.

Naarmate we vorderen verslecht de weg echter zienderogen: de hellingen worden steiler en dat betekent grote rolkeien en diepe putten, want de erosie heeft vrij spel. The Beast rijdt de hellingen probleemloos op, maar we worden wel flink dooreengeschud. Voor Hans wordt het allemaal wat te spannend, de uitzichten zijn net iets te spectaculair. Hij besluit de steile hellingen te voet op te stappen terwijl ik naar boven rijd. En dan begint het ook nog eens te regenen. De temperatuur zakt van een aangename 20 graden naar een frisse 12, in een oogwenk. Als ik even op de gedownloade kaarten check hoe ver we nog moeten rijden,  blijkt dat we op bijna anderhalf uur nog maar net over halfweg zitten. Dit gaat te lang duren, vooral omdat de weg almaar slechter wordt. We besluiten dan maar terug te rijden en keren de wagen op een iets breder stuk. En net op tijd, want dan begint het te gieten. Een geluk dat we teruggekeerd zijn naar iets beter berijdbare weg. Wat verder staat een oude vrachtwagen langs de kant, zo een exemplaar uit de jaren 50. Bij ons zou het een oldtimer zijn, hier doen ze nog altijd dienst, maar deze heeft het even voor bekeken gehouden. Ze houden ons tegen en vragen in vloeiend Kirgizisch of we iets hebben. Maar wat? We gokken op een krik, maar hebben geen idee meer waar die ergens zit. We halen onze koffer overhoop en vinden een set sleutels. Aan hun enthousiaste reactie blijkt dat dit is wat ze zoeken. Terwijl ze verder sleutelen picknicken wij in de auto ( het regent nog altijd en het is bijzonder frisjes). Na een tiental minuutjes is de vrachtwagen gefixt en kunnen we weer verder. Aangekomen op de hoofdbaan naar Naryn vervolgen we onze weg. We rijden korte tijd naar boven, steken een bergpas over op meer dan 3000 m en rijden dan zonder overdrijven 60 km naar beneden, gelukkig langs een perfect aangelegde baan. De uitzichten? Alweer niet te doen, al zijn er niet veel foto’s  van want ik zat aan het stuur..

Aangekomen in Naryn,  een vrij grote stad volledig omringd door bergen in alle hoogtes en kleuren, gaan we met de hulp van Google maps op zoek naar onze geboekte guesthouse.  De app geeft aan dat we 70 m verder naar rechts moeten, alleen…de straat stopt,we kunnen niet verder. Ik bel dan maar aan bij de laatste poort en een jonge vrouw doet open en heet me zeer hartelijk welkom. Ze heeft ook een guesthouse, alleen niet datgene dat we hadden geboekt. Ik laat haar de reservering in het Russisch zien en ze legt ons uit dat we de volgende straat moeten inslaan. Zo gezegd, zo gedaan, op naar Naryn Guest house. We vinden de plek nu zonder problemen en een tienermeisje laat ons binnen en wijst de kamer. We moeten helemaal rond het huis naar de achterkant door een tuin die eigendom lijkt van de familie Flodder. Er ligt een oude bureaustoel, een verroest busje zonder wielen, plastieken platen over putten in tuin… Niet direct een pittoreske plek, maar kom, we geven het nog een kans. De kamer die we te zien krijgen is ruim, maar daarmee is alles gezegd. Ze ruikt vochtig ( een badkamer in een kamer zonder venster of ventilatie is nooit een goed idee), het beddengoed is tot op de draad versleten, en als ik op mijn kousenvoeten naar binnen kom, blijkt de mat aan de deur nat. Als we de mat opheffen zien we een gat in de vloerbedekking en als we erop duwen komt er water naar omhoog!?! Dat is het mankement teveel. We beslissen om niet te blijven en zetten alle koffers terug in de auto. We stellen voor om één nacht te betalen, maar annuleren de andere twee. Het meisje zegt dat we niets hoeven te betalen en ik ga nu echt niet aandringen. Ze vraagt wel om ook via Booking te annuleren zodat ze geen commissie hoeven te betalen, wat we uiteraard doen ( met de hulp van Ruben, die alles telefonisch voor ons regelt vanuit België). We gaan onmiddellijk naar de vriendelijke dame van het eerste guesthouse waar we ontvangen worden in een ruim, zonnig en proper huis. Ik mag de kamer kiezen en we nemen die met het meeste licht. Wat een verademing. De gastvrouw en haar broer doen er alles aan om het ons zo goed mogelijk naar onze zin te maken. Het is de eerste keer dat we echt bij de mensen logeren, en niet in een apart daarvoor bestemd gebouw. Het huis is niet luxueus naar onze normen, maar alles is er en er wordt heel lekker en veel teveel voor ons gekookt. Tussendoor videobellen we nog even met Sander die vandaag 27 wordt en bovendien ook wettelijk gaat samenwonen met Fran. Twee keer feest dus. Daar drinken we op als we terug zijn!