Na nog zo lang mogelijk genoten te hebben van Vlorë gaan we weer verder op ontdekking. De weg voert ons naar Berat, maar eerst via Apollonia. Voor de verandering is de route zo vlak als een pannenkoek, tot grote opluchting van mijn echtgenoot.
Apollonia is een oude Griekse stad, gelegen op een heuvel met zicht op een enorm uitgestrekte vruchtbare vlakte. Heel wat delen zijn opgegraven, al zijn er ook heel wat van de oude stenen gebruikt voor het bouwen van een orthodox klooster. Het staat al van ver aangeduid met een groot bord op de autostrade, wat we niet gewoon zijn. Vanaf de afrit loopt een spiksplinternieuwe baan naar de archeologische site, kilometerslang omzoomd met cipressen. Indrukwekkend.
En dan stopt de baan en is er niets meer. Onze gps is ook even het noorden kwijt, dus ik ga even te voet op onderzoek, terwijl Hans lekker zit te koelen in de airco. Ik ontdek een kleine geasfalteerde weg. Als ik terug bij de wagen ben, stopt er een vriendelijke Albanees die ons in zijn beste schoolengels duidelijk maakt dat we verder moeten rijden. Het is een smalle weg die naarmate we vorderen nog ongeveer twee fietspaden breed is. Boven komt die uit op een enorme parking waar amper een achttal auto’s staan. Op heel de parking is geen boom te bekennen, maar we ontdekken een opening in de afsluiting die uitgeeft op een wei met olijfbomen. Ideaal om te picknicken en onze wagen niet al te warm te laten worden.
Apollonia is echt de moeite. Prachtig gelegen, en doordat er zoveel opgegraven is én er verduidelijkende borden bijstaan waarop tekeningen aangeven hoe het vroeger waarschijnlijk geweest is, krijg je de indruk dat je echt doorheen de geschiedenis loopt. Ook het museum in het oude klooster is de moeite: niet teveel, maar wel heel mooie gevonden voorwerpen.
Na ons bezoek besluiten we door te rijden naar Berat: het is intussen echt warm geworden, dus wat siesta in de koelte zal deugd doen. Opnieuw een vlak parcours, tot we net voor Berat zijn. We logeren in Berat Castle, en zoals meestal het geval met kastelen, ligt dat bovenop een hoogte. Hier doet Hans een ‘Girokjastertje’ om de wagen binnen de kasteelmuren te krijgen: steil naar omhoog, op gladde stenen en met twee smalle stadspoorten die in een bocht liggen.
Het kasteel van Beratis een goed bewaarde omwalde stad. Een beetje zoals Carcassonne, maar dan op zijn Albanees: amper commercieel en zeer goed bewaard in zijn oorspronkelijke staat. Dit is pas echt een teletijdmachine. We dwalen door de smalle straatjes met trapjes en bochten en komen een oudere Albanese man tegen die heel enthousiast vertelt en ons een orthodoxe kerk toont – waar we niet binnen kunnen. Hij weet echter een venstergat te vinden waardoor hij een aantal mooie foto’s neemt van het interieur: een mooie mozaïekvloer en een aantal oude fresco’s.
Vroeger waren er 42 kerken binnen de muren van het kasteel (aldus onze ad hoc gids), maar tijdens het communisme werden deze gesloten en daardoor is heel wat moois (zoals fresco’s) verloren gegaan. De oude stad is nog steeds bewoond en bij een aantal mensen kan je eten. Dat is ook precies wat we doen. We eten een echt traditionele maaltijd (de klassieke salade met komkommer, feta, ui en tomaat) en een mixed plate (een schotel waarbij we zowat alles wat typisch Albanees is bij elkaar geserveerd krijgen: gevulde pepers, gevulde aubergines, een soort taart, rijst, kip, bonen en in feta gebakken paprika. Het zag er niet uit, maar het is wel heel lekker.
En dan: bloggen. Weer op een idyllische plek met een onbetaalbaar uitzicht!
