Op safari in Monument Valley

Vanmorgen zijn we supervroeg opgestaan, naar onze normen. Om zeven uur ging de wekker al, maar voor ons gevoel was het pas zes uur, aangezien we gisteren nog maar eens de tijdgrens overgestoken zijn. We hadden immers om negen uur al een afspraak met een Navajogids voor een safari door Monument Valley en de startplaats lag op een uurtje rijden van Bluff.

Onze pickup staat al klaar. Achteraan zijn er zitbankjes gemonteerd zodat we buiten zitten onder een afdakje. Super! Je kan het Navajo Tribal Park (zoals de Indianen het noemen) ook zelf bezoeken met de wagen, maar dan ben je beperkt tot een hoofdweg. Als we het park binnenrijden, zijn we heel blij dat we dat niet geprobeerd hebben: geen enkele weg is verhard. Als je geluk hebt, rijd je over steen, zoniet dan is het verhard zand of een dikke laag mul zand, genre Sahara, maar dan in het rood.

De vergezichten zijn adembenemend mooi. De vallei is 98 000 ha groot en wordt bewoond door 300 000 Navajo’s die verspreid wonen over het gebied. De uitzichten beschrijven is onbegonnen werk: ik kom superlatieven te kort en het is niet te beschrijven mooi.

We rijden met onze gids Matthew van de ‘hoofdweg’ af en zoeken onze baan door het zand en de struiken. Hij brengt ons naar een hogan: een soort houten iglo, bekleed met rood zand, die vroeger dienst deed als bewoning en nu nog gebouwd wordt als opslagplaats of voor ceremonieën. Er blijken vrouwelijke en mannelijke hogans te bestaan. De vrouwelijke zijn rond en werden gebruikt voor bewoning, de mannelijke driehoekig en dienden -hoe kan het ook anders- voor feestjes (enfin, inwijdingsrituelen en dergelijke).

Vandaar gaat het verder langs een stuk zandwoestijn en daar gebeurt het: we rijden onszelf vast. Meer zelfs, muurvast. Matthew gooit zich op zijn buik, kruipt onder de wagen en begint met zijn armen zand weg te scheppen. Nog eens proberen… we zakken nog dieper weg. Duwen dan maar: naar achter, naar voor,… niets helpt. Dan maar met de tapijtjes onder de wielen in de hoop wat grip te hebben: behalve een gigantische zandfontein levert dat niets op. Gelukkig komt er een andere wagen langs die kan helpen. Zijn pickup is groter dan de onze, dus wie weet? Helaas, geen touw aan boord. Dan maar zo proberen te duwen. Behalve een enorm gekraak van de carrosserieën levert ook dat niets op. Uiteindelijk – we zijn dan al zeker drie kwartier verder- rijdt de andere gids naar een groepje huizen wat verderop en brengt een ketting mee. Daarmee lukt het uiteindelijk om weer los te komen. Onze rit van 3,5 uur duurt daardoor 4,5 uur.

Daarna brengt Matthew ons nog naar alle uithoeken van de vallei. Vele rotsen dragen een naam: East en West Mitten (oostelijke en westelijke want) in de vorm van… juist, ja. Dragon rock, een slapende draak, Rooster rock of kraaiende haan, Snoopy, Thumb rock, King on his throne, Cube rock, Elephant butte, Castle rock, Rabbit, Bear, Mohawk,  Navajo woman with child, Moccassin rock, Big Hogan, Ear of the wind, Sun’s eye, … En inderdaad, je kaner al deze vormen in herkennen, al heb je daarvoor wel de gids nodig. In Big Hogan, een soort gigantische halve iglo, in de rotsen uitgesleten, met een gat bovenin, trakteert Matthew ons op een traditionele fluitmelodie.

Om half twee komen we volledig uitgewaaid, uitgedroogd, oververhit en helemaal oranje van het zand terug op de parking waar we vertrokken zijn. Doodop, maar het was meer dan de moeite waard.

Nog snel even binnenwippen bij Goulding’s. Het is een overblijfsel van een handelspost uit het begin van de 20ste eeuw en je kan er ook iets eten. De bediening was vreselijk onvriendelijk en dus hebben we helemaal geen fooi gegeven: eigen schuld, dikke bult.

Veel energie hebben we niet meer over: terug naar het hotel dan maar om volop te genieten van een verfrissende douche en de airco. En morgen… dat zien jullie dan wel weer.

O ja, de foto’s van gisteren staan er allemaal op: zeker nog eens gaan kijken, ze zijn schitterend!