Dag 6: 11 juli – 24 km
Omdat we volgende week door kamp@kot niet altijd over een wagen beschikken, beslissen we de volgorde van onze wandelingen wat door elkaar te halen. De volgende dagen zullen we dan de ontbrekende stukken inhalen.
Onze tocht begint aan de voetgangersbrug in Wetteren: een spiksplinternieuwe en indrukwekkende oversteek van de Schelde. We volgen het jaagpad dat helemaal doorloopt tot in Gent. Ik merk op dat het dat het grappig zou zijn als we de wandelaar van een paar dagen geleden tegenkomen (aan 30 km per dag en doorstappen gedurende de twee regendagen dat wij pauze namen, zou dat kunnen ). Mijn woorden zijn nog niet helemaal uitgesproken, of er duikt een wandelaar met zware rugzak op uit een zijpad: inderdaad, die wandelaar! Een korte babbel leert ons dat hij doorstapte ondanks de zware regen en dat zijn voeten vol blaren staan.
We nemen hetzelfde zijpad waar hij uit komt, en duiken de natuur in : eerst wat bos en weiland, heel even jaagpad en dan een pad dat ons naar een enorme kasteelmuur brengt. Deze volgen we helemaal en onderweg komen we op een kruispunt met GR 122, van Hulst naar Dinant. Voor de volgende km loopt onze route gelijk op.
We duiken de velden in: ongelooflijk hou verlaten en groen het hier is. Je krijgt vergezichten à la Frankrijk. Een bankje om te picknicken vinden we niet, dus als we langs een schaars huis komen met een muurtje rond de tuin, besluiten we om dat muurtje als zitplaats te gebruiken. We zitten nog niet helemaal neer, als de dame des huizes ons heel vriendelijk twee tuinstoelen brengt, zodat we comfortabel kunnen eten. Na nog een heel eind over veldwegen komen we aan in de rand van Laarne.
En daar loopt het mis: we missen een afslag waar onze route zich afsplitst van de GR 122, en volgen zonder het te weten de foute route. Enig pluspunt: we komen wel een cafeetje tegen dat open is: ideaal voor een koffie en een plaspauze. In Duivenmaatschappij De Zwaluw, aka café ’t Hoekske, blijken we de enige klanten te zijn met al onze tanden: een speciale ervaring, op zijn minst.
We stappen verder tot we aan een splitsing komen waar de richting die we uit moeten niet helemaal duidelijk is en we er de gids bijnemen. En dan blijkt… dat we de verkeerde GR-route volgen. Terugkeren is de enige optie, maar tel dus maar een km of twee bij de officiële afstand.
We duiken naast het Kasteel van Laarne opnieuw de boswegels in en komen na een flink aantal km aan de Kattenheyehoeve, een paardenmelkerij. Zover als je kan kjken zie je weilanden met paarden en veulentjes. Het lijkt wel weggelopen uit een of andere Amerikaanse film.
Iets verderop stappen we het natuurgebied de Hauw . Het is een van de meest idyllische plaatsen die ik ooit zag: overal wilde bloemen, dichtbegroeid bos, … je waant je in het aards paradijs. Enige stortende factor: het constante lawaai van de nabijgelegen R4. Gelukkig hoor je dat niet op de foto’s.
Even verder loopt het weer mis: we volgen een pad waarvan we denken dat het het juiste is, al verwonderen we er ons wel over dat het volledig overgroeid is met netels (en geen dove!). Op een splitsing zonder aanduidingen wordt de gids er weer bijgehaald. We hadden voor de netels linksaf moeten slaan en het grasveld volgen, alleen stond dat nergens aangeduid. Terugkeren dus!
Via de Damvallei, nog een natuurgebied, komen we aan in Destelbergen. Vanaf daar zijn we op bekend terrein: we volgen de grintweg die we ook vaak met de fiets nemen naar het jaagpad langs de Schelde en een dik half uur later zijn we thuis.
Deze tocht was tot nu toe de langste, maar ook veruit de mooiste. Bijna voortdurend liepen we over zand-, gras-, bos- of grintpaden of op het jaagpad langs de Schelde. We zagen vlakbij huis prachtige plaatsen waar we nog nooit geweest waren. Een echte aanrader!