Sander is jarig vandaag, dus dat is het eerste wat we vandaag doen: een berichtje sturen en even bellen via Whatsapp. En dan weer op stap. We trekken verder naar het westen, naar Swakopmund, aan de Atlantische Oceaan. De eerste 120 km gaan weer over gravel en versteend zand, met het nodige geschok en gedaver.
Als we de oceaan voor ons zien, maken we eerst nog een uitstapje naar het noorden, naar Cape Cross. Daar ligt een reservaat voor zeehonden. We worden er redelijk overrompeld, zowel door het aantal dieren als door het helse lawaai en de stank. Zeehonden maken een lawaai dat een mengeling is tussen geiten, schapen, koeien en honden. Er zitten er bovendien duizenden. De hele kaap krioelt van de zeehonden, het water ziet er zwart van… Je moet het gezien hebben want geen enkele foto geeft de chaos weer die daar heerst.
En dan op naar Swakopmund. De route langs de kust is een zoutroute (salt road), een weg gemaakt van zout verstevigd met wat gravel. Een beetje zoals rijden op hard aangestampte sneeuw, een beetje gladjes: opletten geblazen dus!
We hebben een reservatie in de Beach Lodge: ik dacht me te herinneren dat het een hotel was met zeezicht, maar een beetje verouderd. We waren dan ook totaal niet voorbereid op een poepsjieke lodge met een megakamer, een bijna nog grotere badkamer met losstaand bad en regendouche, een eigen terras, een magnifiek zeezicht en directe toegang tot het strand. Het spijt ons al dat we meer twee nachtjes blijven! Dat wordt genieten. Er zijn hier bovendien heel veel Belgen, dus de halve finale van de Wereldbeker voetbal gaat over de tongen. Hopelijk kunnen we vanavond een feestje bouwen…