Vandaag wordt een dagje Piran. Piran is een middeleeuws stadje waar ooit een buitenverblijf stond van de Venetiaanse doge. En dat is er nog aan te zien. Alles in dit kleine stadje ademt Venetië, maar dan zonder de kanaaltjes En met een fantastische ligging aan de baai. Een stukje Italië in Slovenië, zo lijkt het wel. Niet verwonderlijk als je weet dat deze stad, net zoals een heel aantal andere kuststadjes tot 1954 ook echt tot Italië behoorde. De Italiaanse minderheid die hier nu nog woont kreeg een aantal extra rechten toebedeeld (een beetje zoals de Vlamingen in de Brusselse rand) en bijvoorbeeld de straatnaambordjes zijn tweetalig Sloveens/Italiaans.
Los van de geschiedenis is het een heel gezellig stadje: smalle kronkelende straatjes, stadspoortjes, trappen op en af, kleine pleintjes en overal restaurantjes en terrasjes. Een echte vakantiestad. En vakantie nemen, dat is precies wat we vandaag doen. Even fietsen langs de waterkant, wat boodschappen doen (een luchtmatras en een band) en dan een verfrissende duik in de Adriatische Zee. Heerlijk lui.
In Slovenië zijn er geen natuurlijke zandstranden, maar wie trekt zich daar iets van aan? Overal op de betonnen dijk liggen handdoeken met zonnende mensen en ook in de graskant installeren zich tientallen zonnekloppers. Om de twintig meter zijn er op de dijk bovendien zwemtrappen zodat je overal het water in kan. En daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Zo gezegd, zo gedaan. We installeren ons in de graskant onder een pijnboom en stappen dan vol goede moet en gewapend met ons drijvend materiaal het water in. Zàààààààlig.
In de verte hangt al de hele tijd een zwarte onweerswolk te dreigen, maar te ver om ons zorgen over te maken. Tot ineens de wind opsteekt. Van het ene moment op het andere, werkelijk instant, begint het keihard te waaien, komen er schuimkoppen op de golven en wordt iedereen door de kustwacht aangemaand het water te verlaten. Alle boten haasten zich de haven in. En wij haasten ons tegen de wind in snel terug naar ons appartement, want alles wat los zit, vliegt in het rond. Een half uur later is het leed geleden. De wind is gaan liggen, de zon is in volle glorie terug en het strandleven kan herbeginnen. Het heeft geen druppel geregend.
Na het avondeten blijven we nog wat hangen op de dijk voor alweer een fenomenale zonsondergang en een aperol spritz. Als we dan op de terugweg zijn naar ons appartementje blijkt er toch wel een internationaal folklorefestival te zijn op het grote plein van Piran. Met ons verleden kunnen we niet anders dan blijven kijken: Oostenrijk, Slovenië, Litouwen, Slovakije,… en bovenal een fantastische flamencoschool uit Spanje. Een mens zou zowaar zin krijgen om weer te gaan dansen.
