Het Lippizaner Lodge Guest House blijkt een prima adresje om van hieruit Slovenië (althans de westkant) te verkennen. De kamers zijn comfortabel, het ontbijt en avondmaal heel lekker en de eigenaars bijzonder hartelijk. Hanna is een Finse, Chris een rasechte Brit en samen hebben ze na een wereldreis een tiental jaar geleden besloten zich hier te vestigen, verliefd geworden op de streek rond Postojna.
Het was Chris die ons voor vandaag op weg zette met een paar bijzondere tips. Eerst reden we naar Rakov Skocjan, een prachtig natuurpark waar zo goed als geen volk komt. Het is een langgerekte karstvallei, ideaal om te wandelen. Je kan zelfs helemaal afdalen naar de bodem van de ‘sinkhole’, eigenlijk een ingestorte karstgrot. We kregen er de waarschuwing bij dat we ons niets moesten aantrekken van het verbodsbord om naar beneden te gaan, want het was helemaal niet gevaarlijk, behalve misschien als het nat lag. Nu staan we boven aan het ‘gevaarlijke’ pad en begint het toch wel niet te druppelen, zeker. Toch laten we ons niet zo snel uit het veld slaan: gewapend met stevige wandelschoenen en mijn intussen onmisbaar geworden wandelstokken, riskeren we ons naar beneden. Een avontuurlijk padje, maar we laten ons niet kennen. Beneden, zo had Chris gezegd, zie je een grot. Wel, daar moet je doorheen stappen en dan kom je aan de andere kant in een prehistorische wereld terecht. Waar hebben we dat nog gehoord? En, zegt hij er vriendelijk bij, het is er donker, dus hou voor de zekerheid de wand van de grot maar vast. Zo gezegd, zo gedaan. En het is inderdaad prachtig. Een zweterig tochtje (het regent dan misschien wel, maar het is ook behoorlijk warm), maar zeker een aanrader.
Na de picknick rijden we door naar Snesznik Grad. Een kasteel dat oorsponkelijk in de middeleeuwen gebouwd werd door Duitse edelen als versterkte burcht. Later werd het verbouwd tot een ‘be woonbaar’ kasteel en tenslotte werd het vakantie- en jachtstulpje van de familie Von Schneeberg. Sneznik (besneeuwde berg) kreeg zijn naam van deze familie. Er is een rondleiding elk uur, op het uur. We komen natuurlijk 10 minuten te laat en bereiden er ons mentaal op voor dat we de komende 50 minuten door het park zullen wandelen. Maar we hebben geluk: we blijken de enigen te zijn om 2 uur, dus wil de gids best 10 minuutjes later aan onze privérondleiding beginnen. Absoluut de moeite! Het lijkt of de familie Von Schneeberg net even weg is om een everzwijntje te schieten. Alle meubilair is origineel. Alles is blijven staan toen het kasteel na de tweede wereldoorlog door de staat in beslag werd genomen.
Van hier gaat het naar Krisna Jama. Nee, we zijn niet ineens van godsdienst veranderd, Krisna betekent ‘gekruist, met een kruis’ en verwijst naar de kerk die boven op de berg staat. Deze keer geen super toeristische grot. Geen verlichting, amper een pad, wel een heel sterke zaklamp, een paar rubberlaarzen en een gids. We stappen 500 meter te voet door de grot, de volgende 500 meter gaat in een rubberbootje over het eerste van 22 ondergrondse meren die zich in de 9 km lange grot bevinden. Best wel avontuurlijk, want in de grot is het werkelijk stikdonker: je ziet letterlijk geen hand voor je ogen, dus maar goed dat we een sterke zaklamp kregen. Je gelooft het of niet, maar de foto’s die je hieronder vindt zijn in het donkerste donker getrokken dat je je maar kan voorstellen. Maar door de lichtgevoeligheid extra hoog te zetten, ziet een camera duidelijk meer dan het menselijk oog.
Na anderhalf uur zijn we blij dat we zonlicht zien! Niet alleen voor de klaarte, maar ook voor de warmte. In de grot is het niet meer dan 8 graden.
Onze dag zit erop. Snel naar onze guesthouse voor een gezellig dinertje onder ons twee. Alle andere gasten eten buitenshuis. Maar dat is niet erg, zo kunnen we een babbeltje doen met Hanna en Chris.
