Vandaag splitsen we ons op. Het jonge geweld gaat kayakken, wij besluiten het wat rustiger aan te doen. Het feit dat ze al om 6u30 worden opgepikt en dat er krokodillen in de rivier zitten, heeft daarbij zeker een rol gespeeld.
Voor meer info over het kayakken, ga je best een kijkje nemen op de Polarsteps van Fran: https://www.polarsteps.com/Franananas/15313346-familietrip-in-mexico
Wij besluiten de andere (en diepste) kant van de kloof te ontdekken, per motorboot. De tour op de Grijalvarivier duurt dik 2u. Daarvoor moeten we naar Chiapa de Corzo rijden, zo’n half uur rijden van Tuxtla. Daar gaan we dan op zoek naar een ‘Embarcadero’, een steiger zeg maar. We komen terecht bij één van de verhuurbedrijven waar we een ticket kopen en wachten tot de boot vertrekt. Hij moest vertrekken om 10u30 Mexicaanse tijd, dat is 11u voor ons. Tijdens het wachten slaan we een babbeltje met een koppel uit Costa Rica, dat helemaal met hun moto tot in Mexico is gereden, een trip van 7 dagen en meer dan 2000 km.
Het natuurpark dat we per boot gaan bezoeken werd opgericht in 1985. De Sumiderokloof werd gedurende 37 miljoen jaar uitgesleten uit de rotsen. De rotswanden op het diepste punt zijn 1 km hoog.
De polyester bootjes, telkens voor zo’n 30 mensen, hebben hun beste tijd gehad, maar de buitenboormotoren die er op zitten, zijn best indrukwekkend. Eens de boot vertrekt en zijn motor open zet, vliegen we aan 60 km per uur over het water. Heerlijk!
Op regelmatige tijdstippen stoppen we voor foto’s en wat uitleg. Zo krijgen we uitleg over de nieuwe brug, gebouwd nadat de vorige was ingestort. (de ophanging van de oude brug is nog te zien op de foto);
Onderweg spotten we verschillende dieren: zwarte vogels van de aasgierenfamilie (de naam heb ik niet gesnapt, want de uitleg was in het Spaans en vogelnamen zijn niet mijn sterkste punt, ook niet in het Nederlands trouwens), de ‘spider monkeys’ (slingeraap), verschillende krokodillen en pelikanen.
Verderop is een grot met Mariabeeld en een gedenkplaat ter ere van de stichter van het Nationaal natuurpark,
een prachtige waterval,
een bergwand met microklimaat waardoor er woestijnplanten op groeien,
indrukwekkende landschappen
en tenslotte de dam met elektriciteitscentrale op het einde van onze tocht van 42 km enkel. Het water is hier liefst 230 meter diep.
Wanneer we klaar zijn, picknicken we. Ik probeer al de hele reis de prachtige vlinders die hier rondvliegen op foto te krijgen, zonder resultaat. De vlinders hier zijn heel kleurrijk en groot!! Je moet die van bij ons kwadrateren! Er zijn er bij bijna zo groot als een mus. En ineens zit er een op Hans’ short. Hij (zij?) weigert wel de vleugels open te doen (tenminste, we zien de binnenkant wel, maar het ging te snel om te fotograferen – Het oranje van de buitenkant is zwart en het lichtgeel is citroengeel binnenin).
Het plan was om terug te rijden naar Tuxtla Guttierez om daar Ruben, Cédric, Sander en Fran op te wachten. Sander en Fran zouden dan terugrijden naar San Cristobal om in het natuurpark te wandelen en wij zouden met Ruben en Cédric de ‘miradores’ (uitkijkpunten) aan de Sumiderokloof bezoeken. Maar terwijl we terugrijden krijgen we telefoon dat de man van de kayaks hen nog wil meenemen om een plaatselijke snack te proeven en dat ze dus later zullen terugkeren.
Vermits ik Hans geen plezier doe met uitkijkpunten op grote hoogte, rijden we toch maar verder naar Tuxtla Guttierez. De thermometer klimt naar 39 graden, dus veel zin om in de stad rond te lopen, hebben we niet. Dan maar een dutje in de hotelkamer (met airco) voor Hans en deze blog typen en wat lezen voor mij. Morgen hebben we een lange dag voor de boeg, dus een namiddagje op het gemak kan ook eens deugd doen!
En nog een geluk, want een half uur later barst een enorm onweer los. Het water gutst naar beneden, vergezeld van een indrukwekkend klank- en lichtspel. Wanneer de jeugd terugkomt in het hotel, zien ze eruit als verzopen waterkiekens 😉