We zijn alweer vroeg uit de veren: de auto’s moeten geladen worden, een tas koffie en een snel ontbijtje en we zijn onderweg naar Chichen Itza, een oude stad van de Maya’s, en één van de wereldwonderen. Fran had uitgedokterd dat je een gids kon ‘versieren’ als je op de site aanwezig was tegen de opening. En zo geschiede.
Onderweg passeren we eerst drie illegale parkings (met telkens mannen in uniform die zeer imposant overkwamen en ons aanmaanden om aan de kant te gaan staan), maar gelukkig wisten we dat we moesten doorrijden tot op de officiële parking aan de ingang van de archeologische site.
Fran en Sander regelen een gids en na het betalen van de ingang, van de belasting voor de regio en een federale belasting staan we in de Mayastad. Chichen Itza betekent zoveel als ‘helend water’: de piramide is dan ook gebouwd op een cenote. Onze gids weet zoveel te vertellen dat zelfs Sander nieuwe dingen hoort, en dat wil wat zeggen… Het komt erop neer dat de Mayabeschaving ontzettend ver gevorderd was op vlak van wetenschap, en dan vooral bouwkunde en sterrenkunde. De tempels zijn zo gebouwd dat op het begin van elk seizoen de zon op een bijzondere manier door de gebeeldhouwde gaten valt. Zo lijken de ogen van een mythologisch dier op te lichten op die momenten, valt de zon precies tussen twee pilaren als je voor de tempel staat en verschijnt er in de schaduw van de piramide een slang die naar beneden lijkt te kruipen. Het klinkt een beetje als hokus pokus, maar we kregen er beeldmateriaal bij om alles wat begrijpelijker te maken. De tempel symboliseerde zowel langs buiten als langs binnen (want binnenin staat nog een -kleinere- piramide) de Mayakalender, met alle dagen, maanden, jaren en speciale gebeurtenissen. Voor meer info verwijs ik graag naar Sander.
Na de rondleiding dwalen we nog wat rond in het gigantische park. Naast het indrukwekkende tempelcomplex, staan er rondom het terrein tientallen, zoniet honderden, kleurige souvenirkraampjes.
Rond de middag houden we het voor bekeken. De temperatuur in de schaduw flirt met de 40 graden en de zon brandt ongenadig. Dan is het tijd voor nog een cenote’tje. We kiezen er eentje die op onze weg naar Mérida ligt, want daar logeren we vanavond. We gaan voor Yokdzonot Cenote, een prachtige diepe put (18m) omringd door rotsen en boomwortels die tot helemaal in het water zijn gegroeid. De put zelf is tussen de 45 en de 60 meter diep, geen wonder dat we verplicht zijn om een zwemvest te dragen. Het water is heerlijk verfrissend, dus na de picknick zijn we weer helemaal klaar voor het vervolg van de dag.
We rijden naar Izamal, de gele stad. En dat mag je letterlijk nemen, want werkelijk alle huizen in het centrum zijn in hetzelfde geel geverfd. Er staat een gigantisch klooster, gewijd aan de heilige Antonius van Padua, dat nog altijd in gebruik is. In de zuilengang die het centrale plein omringt, zitten twee nonnetjes in lang habijt en grote stijve kappen (denk aan de Louis de Funèsfilms) handwerk te verkopen.
Iets verder is er ook – midden in de stad- een piramide waar je zo naartoe kan en waar je zelfs kan opklimmen. De klim gaat in twee keer naar een hoogte van 32 meter. Hans en ik houden het na de eerste helft voor bekeken en installeren ons in de schaduw terwijl het jonge(re) gedeelte van onze groep zich naar boven waagt. Het uitzicht was er fenomenaal, aldus de klimmers, maar wij zijn al heel tevreden met de foto’s.
Na al die inspanningen is een ijsje wel verdiend. Sander is benieuwd naar een soort ijs die hij al vaak zien eten heeft: het blijkt limoenijs te zijn met chilipeper. Een vreemde combinatie, niet slecht, gewoon speciaal, al denkt Ruben daar anders over.
Nadat we zowat gesmolten zijn in Izamal gaat het verder naar Mérida, een stad in het noorden van de provincie Yucatan. Ons hotel Santa Ana ligt midden in het centrum. Als we na een verfrissende douche op zoek gaan naar een restaurant, blijkt het een heel chille stad te zijn: niet al teveel toeristen – en dus ook geen souvenirverkopers – met brede straten en veel groen. We vinden uiteindelijk een eenvoudig restaurantje (Rosa Mexicana) waar we heel lekker eten op het dakterras. De temperatuur is eindelijk wat gezakt en er staat een briesje, waardoor het buiten bijzonder aangenaam is.
Morgen staat een rustige dag op het programma, dat zal ook eens deugd doen!
Les in nederigheid toch altijd, hé. De kennis die oude culturen reeds verworven hebben, het is verbazingwekkend hoe dicht ze bij de natuur stonden. De schepping is zo groots en wij zijn zo klein. Waaw, dat gigantische klooster in zonnig geel lijkt me ook wel wat. Gezegend door de heilige Antonius? Dat is diegene die je moet aanroepen als je iets verloren hebt. Gegarandeerd dat je het terugvindt.
Nog veel plezier! Hopelijk lukt het om te genieten met die extreme temperaturen.