Het is met een beetje pijn in het hart dat we Jekshen Guesthouse verlaten. We hadden een supermooie en ruime kamer, een terrasje met zicht op de tuin, heerlijke bedden…we waren daar graag!
Voor onze laatste stop rijden we naar Supara Chunkurchak, een soort bungalowpark in de bergen. Het is een rit van 182 km waarvoor de gps een dikke 3 uur rekent.
De rit gaat vlot, eenmaal we de Chong Keminvallei zijn uitgereden komen we in de vlakke en vruchtbare grensstreek met Kazachstan.
We kiezen ervoor om de nieuwe weg te vermijden en nemen de oude weg die door de dorpen gaat. De toegelaten snelheid is toch voor de meeste stukken hetzelfde en aan de nieuwe weg staat letterlijk om de kilometer politiecontrole. Het is bovendien prachtig weer, voor het eerst wordt het 33 graden.
Wanneer we ’s middags een leuk plekje hebben gevonden om te picknicken, blijkt dat we de zak met brood in Karool Dobo hebben laten staan. Bij mij breekt even paniek uit, want ik had de wandelkleren daar ook ingestoken om ze bij de hand te hebben. Terugrijden is geen optie, we zijn dan al meer dan 2u aan het rijden. Hans belt Bekka, de zoon, op Gelukkig hadden we zijn nummer van toen we de eerste keer gaan wandelen waren. Hij stelt voor om de zak met de taxi naar Bishkek te laten brengen. We geven door dat we daar zaterdag zullen zijn en hij belooft het nodige te doen : we moeten enkel de taxi betalen.
Dat probleem is dus al opgelost. We rijden verder, maar naarmate we vorderen zien we de km zakken, maar de tijd amper.
Wanneer we de geasfalteerde weg verlaten, is het nog 20 km naar het hotel, en geeft de gps aan dat we nog 58 minuten moeten rijden.
Dat belooft! En inderdaad, de weg stijgt en stijgt en stijgt… en dan begint het ook nog eens te regenen, zo hard dat we ons even aan de kant zetten. Als het wat mindert, rijden we weer verder, nog altijd hoger en hoger en hoger…
Het uitzicht doet denken aan wat je ziet van uit een vliegtuig. Helaas geen foto’s van dat deel van de weg: ik had het stuur met twee handen vast tegen het schokken over de stenen, en Hans had zijn twee handen nodig om zich vast te houden aan de zetel. Uiteindelijk halen we het: we zijn gestegen van 900m in Bishkek naar meer dan 2000 m. Een stevige klim over onverharde weg. Ik begin een krak te worden in rallyrijden 😉
Het stijgen naar deze hoogte doet ook iets geks met een zakje chips dat we kochten. Door het drukverschil staat het bijna op ontploffen, fysica in de praktijk!
In Supara Chunkurchak hebben we een soort huisje dat uitkijkt over de vallei. Een prachtig zicht, al begint het opnieuw te onweren. Maar even snel als het onweer opkomt, is het ook weer verdwenen.
Dan krijgen we telefoon van Bekka: de taxi komt over een half uur aan in het hotel in Bishkek. Hoezo over een half uur? We gaan pas zaterdag naar Bishkek. Gelukkig kunnen we het hotel bereiken en gelukkig zijn ze bereid om de taxi te betalen ( 1000 som, zo’n 10 euro voor een rit van dik 2 uur enkele rit, een koopje naar onze normen). Eind goed, al goed.