Na een vrij lange autorit gisteren besluiten we het vandaag wat rustiger aan te doen. Op aanraden van onze gastvrouw gaan we naar Salkin Tör, een nationaal park vlakbij Naryn. Eerst nog een gezellige babbel met Iza, onze gastvrouw, en dan zijn we weg.
Bij het binnenrijden van het park moeten we 90 som (+/_ 90 cent) betalen, 50 voor de wagen en 20 per persoon. Onze eerste indruk is dat we uit een teletijdmachine de jaren 50 zijn binnengestapt. Er staan oude metalen speeltuigen, verschillende yurts waarvan de functie ons niet duidelijk is, een piepklein houten winkeltje…we wisten eigenlijk niet zo goed wat we ervan moesten denken.
Op een bepaald moment stopt de weg. We parkeren de auto aan de kant en gaan dan maar te voet verder. Ooit moet het eerste deel van dit park een soort Blaarmeersen à la Kirgizië geweest zijn, want wanneer we een brugje oversteken over een snelstromende rivier, zien we in de schaduw van de bomen allerlei vrolijk geschilderde paviljoenen staan waar de mensen vroeger een gezellige namiddag konden doorbrengen. Jammer genoeg is het totaal niet onderhouden en is het dus een beetje vergane glorie.
Maar wij zijn niet gekomen om in een schommelstoel te zitten, wel om te stappen,en dat is dan precies wat we gaan doen. We volgen een pad tussen de bomen dat ons al snel ver weg van het pretparkgedeelte brengt. Het is een beetje een speurtocht, want van pijlen of merktekens om een wandeling aan te duiden hebben ze hier nog niet gehoord. Het pad wordt duidelijk vooral door paarden gevolgd, niet door wandelaars. Om niet verloren te lopen laten we bij een splitsing een torentje stenen achter om te weten welke richting we daar moeten nemen.
We moeten een paar keer de rivier oversteken die zich kolkend naar beneden gooit. De eerste paar keer vinden we brugjes die er bijzonder gammel uitzien maar gelukkig nogal meevallen, daarna is het balanceren over de keien in een poging om met droge voeten aan de overkant te komen. We volgen de canyon langs de rivier en passeren de meest idyllische plaatsjes tot we aan een zeer breed stuk rivier komen.
Terwijl we onze opties overlopen (zelf stenen aanvoeren, ons leven riskeren over het smalle maar zeer woelige deel van de rivier of onze schoenen uit en zo oversteken) pakken boven ons donkere donderwolken samen. Het doet ons besluiten om terug te keren. We weten uit ervaring hoe snel het weer kan veranderen en hoe snel de temperatuur kan zakken, dus we geven er de voorkeur aan om droog de wagen te bereiken.
Doordat we nu wat sneller teruggekeerd zijn, hebben we nog tijd om met de wagen op verkenning te gaan. Dit brengt ons opnieuw prachtige vergezichten in zotte kleuren.
En dan is het stilaan tijd om terug te keren naar ons guesthouse Isanar, genoemd naar de vader (Isa) en de moeder (Nar) van onze gastvrouw. Gisteren trouwens een leuke avond met haar doorgebracht. Ze is namelijk gek op karaoke, en ik kan dat ook wel appreciëren.
In welke taal was de karaoke?