Een duik in de kirgizische nomadencultuur -7 juli

We hebben heerlijk geslapen in onze yurt. Het is niet zozeer een tent, als wel een houten bouwwerk dat als een reusachtige meccano in elkaar wordt gezet en dan overtrokken wordt met een laag vilt. Alles wordt opgespannen met kunstig geweven banden en langs de buitenkant komt er een wit canvasdoek overheen. Binnenin liggen tapijten en is alles rijkelijk versierd met kleurrijke pompons en het geheel wordt afgesloten met een houten deurtje. Een echt kunstwerk…

Na een stevig ontbijt en een babbel met onze tafelgenoten Pernille en Noah uit Denemarken worden we getrakteerd op een ‘show’ rond jachttechnieken uit Kirgizië: jagen met een arend, met een afgaanse windhond en met pijl en boog. Niet alleen wordt alles gedemonstreerd, we mogen alles ook zelf uitproberen.

Daarna rijden we de Ak Say canyon door in tegengestelde richting, op naar Skatza canyon, ook bekend als de Fairytale canyon of de Rainbowcanyon. Hij zit echter goed weggestopt. Onze GPS lijkt het -alweer- niet te kennen en voor we de toegangsweg vinden zijn we er drie keer voorbijgereden. Maar goed, uiteindelijk hebben we de weg gevonden. Na betaling van de ingang (50 som per persoon, dat is zo’n 0,5 euro) kunnen we op ontdekking. De canyon is een ingewikkeld kluwen rode rotsen waarin paadjes zijn uitgesleten door het water.  Niet ideaal voor mij, want er is evenwicht voor nodig, niet ideaal voor Hans want het is hoog. Na een beetje rondzwerven hebben we een bredere uitgedroogde rivier gevonden die we een heel eind volgen. En zo komen we zonder al te veel gekleffer en geklauter toch aan de kleurig gestreepte rotsen.

De lucht overtrekt plots en we besluiten om maar terug te keren voor het onweer losbarst. We zien in de verte de bliksemflitsen door de hemel schieten en dan begint het ineens te plenzen. We zijn net op tijd vertrokken. De rit terug is een stuk uitdagender door de regen : de putten in de weg zijn nu gevuld met water en we krijgen af en toe een heuse douche over de wagen heen. Even snel als het beginnen regenen is, klaart het weer uit. Maar dan moeten we nog door de Ak Say canyon terug. Die is herschapen in een bruine rivier, dus de auto (we hebben hem de bijnaam The Beast gegeven, want telkens als je het contact omdraait komt hij brullend tot leven en hij is enorm krachtig, tot groot jolijt van mijn echtgenoot) sleurt zichzelf door de modder, soms met een slippertje erbij. Het kan gelukkig weinig kwaad want we zijn de enigen op de weg, maar een belevenis is het zeker.

We genieten nog wat van onze yurt en het prachtige uitzicht op het meer en krijgen alweer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld.  Iemand die voor ons kookt, ik kan dat wel gewoon worden!