Vannacht is er een gigantisch onweer gepasseerd: de bliksem verlichtte de hele lucht voortdurend en het regende zoals ik het nog nooit zien regenen heb. Het lijkt wel alsof er ergens in de hemel een rits is opengetrokken en het water komt met bakken uit de lucht.
Vanmorgen is alles weer uitgeklaard: de zon schijnt en er hangt een lichte nevel tussen de bergen omdat het water verdampt. Het is fris, maar dat is goed nieuws, want de zon schijnt volop, dus het zal snel weer opwarmen.
Vandaag gaan we naar een gletsjergrot op de top van de berg: Vartop. We rijden (lees: hotsen en botsen) het eerste eind tot in Casa de Piatra, waar we onze auto moeten achterlaten. We geraken aan de praat met de man aan wie we 5 lei betalen om te parkeren. Als we zeggen dat we van Belgia zijn, zegt hij: Haa, Belgia,,… Casa de Piatra asociata Florenville. Hoe straf is dat!
En dan gaan we verder. Eerst naar boven via de stenen weg en dan een bospad in dat steil naar boven gaat. Door de hevige regen zijn de rotsen glad en de aarde bijzonder modderig en dus gevaarlijk glad. Het is een stevige en zeer glibberige klim, maar we geraken zo’n 40 minuten later heelhuids boven.
En dan staan we voor de ingang van de grot. We mogen er alleen in met gids, want we gaan zo’n 250 m ver onder de grond. We moeten een papier tekenen – waarvoor exact weten we niet, want alles is in vloeiend Roemeens- , we betalen 15 lei per persoon en krijgen een zaklamp. En daar gaan we dan. In de grot is het zo’n 5 graden en het water drupt van het plafond. Het is ook daarbinnen glibberen en glijden, soms door doorgangen van slechts een halve meter hoog, soms gangetjes van nog geen halve meter breed, en nergens licht, behalve de zaklamp. Het is een avontuur! We klimmen van zaal naar zaal en krijgen het grootste deel van de grot te zien.
Na de grot dalen we weer af: nog meer geglibber en verwoede pogingen om recht te blijven. Gelukkig komen we ook beneden zonder kleerscheuren.
Langs de weg naar beneden is nog een kleine grot (Mica) te bezoeken, maar deze staat volledig onder water door de hevige regens van de laatste dagen. Geen grotten meer vandaag. We drinken iets bij de meneer in Casa de Piatra en gaan weer op pad.
We besluiten om even wat rond te rijden met de wagen, altijd een avontuur hier. We hobbelen tot aan de ‘grote’ weg, een relatief begrip, en rijden de andere kant op. Daar zien we een pijl naar de Cascada Buscici. 6 km, dat kan nog net. Helaas is de weg op sommige plaatsen in zeer slechte staat en schieten we dus maar langzaam op. Op 2 km van onze bestemming besluiten we te voet verder te gaan. Het gaat nog een heel eind bergop, maar het is heerlijk wandelen tussen de bomen. Boven komen we op het binnenplein van een boerderij, waar een museum is. We laten dat echter aan ons voorbijgaan en stappen verder: door de boomgaard van de boerderij, door de weilanden vol bloemen, langs kleine paadjes, door een donker bos… Het is een prachtige wandeling. De waterval… die vinden we niet. Op een bepaald moment moeten we terugkeren om op tijd terug te zijn voor het avondeten. Maar… niet de bestemming is belangrijk, wel de weg ernaartoe, en die was meer dan de moeite waard.
Ons avondmaal was weer van de stevige soort: lekkere soep met stevige gehaktballen, polenta met kaas en worst en cake met pruimenconfituur als dessert.
Een mooie afsluiter van een mooie dag.