Vanochtend vroeg uit de veren en na een traditioneel (en dus voedzaam) ontbijt gaan we op pad. Eerst een korte verkenningsronde doorheen Barcuţ. (Barkoets). Het is een dorp zoals we er intussen al veel doorgereden zijn: één brede hoofdweg, een grasstrook langs de kanten en daarachter grote pastelkleurige huizen met poort.
Aangezien we onze plannen wat moeten bijstellen, besluiten we naar Vişcri te gaan. Het dorp ligt behoorlijk geïsoleerd en is daardoor goed bewaard gebleven. Het werd door de Saksen gebouwd en heette Weisse Kirche (Wittekerke) in het Duits. Overal zijn nog overblijfselen te vinden van de oorspronkelijke (Duitse) bewoners. Toen hen door Duitsland het staatsburgerschap werd aangeboden, zijn ze echter massaal vertrokken.
Geen enkele weg is verhard, er lopen dieren op straat, en oude dametjes zitten gezellig kousen te breien voor hun huis. Pittoresker dan dit wordt het niet meer, het hele dorp lijkt zo weggelopen uit een sprookjesboek.
Hier en daar heeft een ondernemende Roemeen een kraampje voor zijn deur gezet waar handwerk, confituur en siroop verkocht worden. Wij laten ons verleiden door een paar pantoffels in schapenwol, en twee flesjes siroop: eentje gemaakt van paardenbloemen, een ander van wilde bloemen.
Helemaal vooraan in het dorp is een huis te bezichtigen dat eigendom is van koning Charles (die van Engeland) die blijkbaar een voorliefde heeft ontwikkeld voor deze landelijke streek. Er blijken familiebanden te bestaan tussen Charles en Roemenië: Queen Mary van Roemenië was afkomstig uit Kent en zijn vader is via Griekse voorouders verwant met de Roemeense aristocratie (aldus de infopanelen).
Vişcri is intussen werelderfgoed. Niet alleen het stadje trouwens, maar de hele landbouwstreek errond en de traditionele landbouw die er beoefend wordt. We bezoeken er de weerkerk, een versterkte kerk die de bevolking moest beschermen ten tijde van oorlog, en waarvan er in elk dorp wel een te vinden is, maar deze hier is wel heel mooi gerestaureerd. Er is een tentoonstelling over de traditionele manier van leven en over de kunst van de terracottategels die nog steeds in het dorp worden gebakken en waarmee men kachels bezet.
Na ons bezoek aan Vişcri begint het wat te druppelen (zalig, want zo wordt de verstikkende warmte wat getemperd) en rijden we door het glooiende landschap terug naar ons verblijf. Onderweg passeren we de Roemeense versie van een bierkar: waarschijnlijk een vrijgezellenfeest. De ambiance zit er alleszins al goed in.
Ik blijf proberen om de landschappen eer aan te doen, maar de weidsheid is heel moeilijk vast te leggen in foto’s. Toch een poging:
Straks krijgen we een traditionele maaltijd voorgeschoteld: benieuwd wat dat wordt!!
Vraag van de dag: enig idee wat dit is?
Antwoord: een fietsrek =)