Here we go again!

Onwaarschijnlijk vroeg uit de veren vanmorgen (half vijf ging de wekker), maar op een of andere manier zijn we relatief wakker. Om vijf uur komt Sander binnengewandeld (recht van de scoutsbarbecue) om ons uit te zwaaien en kwart over vijf is Fran present om ons naar Charleroi te brengen. Naar de luchthaven rijden op een zondag, het is een aanrader. Ook op de luchthaven zelf gaat alles verbazend vlot, en in één vloeiende beweging (met een klein ontbijt ertussen) zitten we op het vliegtuig naar Cluj Napoca, waar we een half uur te vroeg (!) toekomen. Het is bewolkt, maar ‘doef’ en er wordt nog onweer voorspeld voor de namiddag of avond.

We hadden onze autohuurpapieren niet zo goed gelezen, bleek toen. Het autoverhuurkantoor lag niet in de luchthaven zelf, maar we werden opgepikt door een jongeman die ons een km verder naar het kantoor(tje) bracht. Ook daar geen ellenlange file en voor we het goed en wel beseffen zijn we op zwier in onze Renault Captur. Hij is niet nieuw, hij is ook niet helemaal proper en we hebben voor de zekerheid toch maar wat foto’s en een videootje gemaakt met de stand van zaken , maar hij rijdt dat het een plezier is.

Ik vraag aan de vriendelijke man die ons bedient of er winkels open zijn op zondag, wat me een zeer meewarige blik oplevert: natuurlijk zijn er winkels open, tot tien uur ‘s avonds.

We springen de eerste Lidl binnen die we tegenkomen (zonder overdrijven een winkel met een aanbod waar wij Belgen alleen maar jaloers op kunnen zijn), doen wat picknickinkopen en besluiten Cluj te houden voor het einde van onze reis en onmiddellijk door te reizen naar Turda.

Het begint meteen goed: een prachtig glooiend landschap, alles frisgroen, uitgestrekte bossen en eenmaal buiten de stad amper bewoning.

In Turda is het even zoeken: het adres zegt nummer 50m, maar dat is niet te vinden. Uiteindelijk komen we op het idee om de naam van het pension in te geven en dan wordt duidelijk dat we een grintweg moeten inrijden die ons naar de top van de heuvel brengt: Wineyards Salin, tussen de wijnvelden zoals de naam al doet vermoeden.

We worden hartelijk ontvangen door Michaela, die ons kort een rondleiding geeft door haar domein.

Eenmaal geïnstalleerd rijden we de heuvel terug af, richting Turda. Op zoek naar een restaurant dat ze heeft aanbevolen maar dat door de werken in de stad bijna niet te bereiken is. Uiteindelijk geraken we de wagen kwijt op een reglementaire plaats. Zeer onroemeens, maar we riskeren toch liever geen boete. Intussen is er van mogelijk onweer allang geen sprake meer en is het bakken en braden in de namiddagzon. Een kort wandelingetje brengt ons langs het restaurant naar het centrale plein van de stad. Ook daar is men aan het werk, maar eens af zal het de moeite zijn!

Voor ‘s avonds willen we graag te voet naar een restaurant op wandelafstand van het pension. Helemaal de heuvel af langs de achterkant, waar dan in de vallei een hotel-restaurant ligt. Net voor we binnengaan beseffen we dat we geen Roemeens geld of bankkaarten meehebben, enkel euro’s. En helaas… dat willen ze daar niet. Er zit dus niets anders op dan de tocht in omgekeerde richting te doen. Michaela besteld dan maar een pizza voor ons, die we op het terras met mega-uitzicht en met wat plaatselijke wijn naar binnen spelen.