Het is nu 22 juli om 5u15. We zitten op de luchthaven voor de vlucht van 06u20: het was dus een kort nachtje, gelukkig in een hotelletje op 300 m van de vertrekhal.
Gisteren onze allerlaatste Albanese dag. We reden terug naar Tirana om nog een paar uur door de stad te dwalen. Hans loodste ons probleemloos door het chaotische verkeer tot aan de parking in het centrum onder het Skanderbegplein. De term ‘chaotisch verkeer’ krijgt in Tirana telkens weer een andere dimensie: auto’s rijden en stoppen waar ze plaats hebben, wegmarkeringen zijn er amper, verkeersregels zijn opgevat als louter suggestie, fietsers rijden werkelijk overal, zowel met als tegen de richting en de voetgangers hebben zonder uitzondering kamikazeneigingen. Maar goed, we geraken er zonder brokken.
Het ‘House of leaves’ stond op onze wishlist. Het is het huis van waaruit de communistische veiligheidsdienst, de Segurimi, de hele bevolking in het oog hield. Het huis is volledig begroeid met klimop, vandaar de benaming die het bij de mensen kreeg.
De ingang: 700 leke per persoon. Kunnen we betalen met kaart? In euro’s? Onze lekes zijn zo goed als op. Maar nee, dat kan niet. Een man die zit te wachten, spreekt ons aan in het Engels. Of hij ons misschien kan helpen? Hij vertrekt vandaag terug naar huis en heeft nog heel wat lekes over. Hij stelt voor dat hij ons 2000 lekes geeft en dat we hem terugbetalen in euro’s. Zo gezegd, zo gedaan. Al pratend blijkt dat hij afkomstig is uit Amiens. We kunnen dus verder in het Frans. Hij wacht eigenlijk tot het tijd is om naar de luchthaven te gaan en sluit zich in afwachting bij ons aan voor het museumbezoek. In de verschillende kamers van het huis krijg je een zicht op wat er allemaal gebeurde: afluisterapparatuur, trackers, bandopnames, filmmateriaal, instructies over hoe dit allemaal moest geïnstalleerd worden, marteltechnieken, propagandafilms, … zelfs een interieur dat in de propagandafilms werd gebruikt om de armoede van de ‘acteurs’ weg te stoppen. Cijfers ook: hoeveel mensen er werden gearresteerd, hoeveel er nooit terugkwamen, hoeveel er hun mentale mogelijkheden kwijtraakten na de martelingen,… Het komt binnen. Onder het huis is een schuilkelder, waar we ook een kijkje mochten gaan nemen: niet bijzonder gezellig, maar wel zalig van temperatuur.
Na de middag nemen we afscheid van Jean en dwalen we zelf nog wat rond. Het valt ons opnieuw op wat een ruime, luchtige stad Tirana is. We koelen wat af in een reusachtig winkelcentrum, wandelen tussen de terrasjes binnen de muren van een oude burcht van de familie Toptani, kuieren door brede straten met platanen,….
Een beetje per toeval komen we ook uit aan een orthodoxe kathedraal: de kathedraal van de heropstanding. Indrukwekkend bouwwerk, alle muren en de volledige koepel zijn bedekt met prachtige mozaïeken.
Een aangename stad, maar ook heel warm. Rond half vijf houden we het voor bekeken: genoeg gezweet, we gaan naar ons hotel om in de koelte van de airco onze bagage te herschikken. Bij een roadtrip krijgt de bagage een zeer strakke organisatie om altijd alles vlot terug te vinden, maar die organisatie is niet bijzonder geschikt voor het vliegtuig, dus…
En zo zitten we hier, in blijde verwachting van onze vlucht. In Charleroi worden we opgehaald door Ruben, die op zijn eerste vakantiedag speciaal vroeger opstaat om ons af te halen. Alvast dikke merci daarvoor!
Traditioneel, nog wat wist-je-datjes:
Wist je dat…
- moeder Theresa afkomstig is uit Albanië. De luchthaven (Nënë Teresa) werd naar haar genoemd
- Albanezen onwaarschijnlijk open en gastvrij zijn
- Albanezen gefrustreerd zijn over de politiek in hun land. De mensen willen vooruit, de politici vullen vooral hun eigen zakken (aldus alle mensen die we spraken en die er stuk voor stuk spontaan over begonnen)
- Albanië een prachtig land is: hoge bergen, azuurblauwe meren, exotische kusten, overweldigende natuur en overal water: dit is zonder twijfel het groenste land met een middellandse zeeklimaat
- het land in volle ontwikkeling is: overal wordt gewerkt aan wegen, tunnels, gebouwen… De slechte wegen waar we zo vaak op gesakkerd hebben, zullen over een aantal jaren tot het verleden behoren. Een hele verbetering voor de bevolking en de toeristen, zonder twijfel, maar ook een stukje authenticiteit die verdwijnt
- alle jonge mensen zeer goed Engels praten. En met jong bedoelen we echt jong: vanaf 8 à 9 jaar spreken ze Engels alsof ze nooit anders gedaan hebben. Boven de 30 echter is het veel moeilijker. De gemiddelde leeftijd van de mensen die ons ontvingen in hotels en guesthouses was rond de 17 jaar.
- Het wc-papier hier lijkt op de koekjes van centwafers: luchtig en krokant
- het eten lekker is: een mengeling van Italiaanse, Griekse, Turkse en Oost-Europese keuken
- groenten en fruit hier onwaarschijnlijk goedkoop zijn. Een volledige watermeloen kost 20 leke, (delen door 117 om de prijs in euro te kennen). Ze rijden hier dan ook rond met laadbakken vol watermeloen.
- Je niet zal sterven van honger of dorst. In tegenstelling tot vele landen waar we al waren, vind je hier werkelijk overal eetstalletjes, terrasjes, tavernes,… waar je voor een appel en een ei honger en dorst kan stillen
- we zeker nog eens terug willen