Het einde van de reis komt stilaan dichterbij. We rijden dus verder terug naar het noorden, langs de kustweg helemaal tot in Vlorë. De kustweg is een heel mooie route, aldus alle gidsen die we raadpleegden, dus die moeten wij ook gezien, en gereden, hebben. En langs de kust, dat is vlak, toch?
We hadden beter moeten weten toen google maps voor een afstand van 100 km meer dan 3 uur rekende. En inderdaad, niet alleen waren er veel bergen, met prachtige vergezichten over zee, maar ik denk dat we daar de hoogste berg tot nu toe overgereden zijn. Aan de ene kant was hij bovendien volledig kaal, waardoor je dus alle details tot beneden kon meebeleven. Hans heeft doodsangsten uitgestaan, ik mocht zelfs niet stoppen voor een foto. En het was ook echt spectaculair: op het hoogste punt leek het alsof we vanuit een vliegtuig naar beneden keken. Om af te dalen stonden er gelukkig wat bomen, waardoor Hans wat kon bekomen.
Om 14u, (we zijn dan al 4,5 uur onderweg) stoppen we even aan zee om iets te eten. Vanaf hier is het nog 30 minuutjes langs de kust, die Hans heel dapper voor zijn rekening neemt.
Het Mini Hotel waar we naartoe rijden, is een verrassing. We parkeren de wagen voor de deur op een oude, afbrokkelende parking, voor een aantal torenhoge appartementen. Hmmm, dat ziet er niet zo veelbelovend uit. Tot we onze kamer te zien krijgen: ruim, hypermodern, met 180 graden zeezicht, zelfs vanuit de douche zie je de zee. Goed internet deze keer, dat was de laatste drie dagen minder het geval waardoor de blog even heeft stilgelegen, en een ideaal blogterras met… jawel, zicht op zee, 29 graden en een verkoelend briesje. Het is in België heter dan hier, op dit moment.
Vlorë is een levendig kustplaatsje waar het toerisme pas een vijftal jaar geleden ontstond. Je zou het niet zeggen. De hele kustlijn staat vol met nieuwe gebouwen, maar er werd op gelet dat er niet te hoog werd gebouwd, en alles op dezelfde hoogte en in dezelfde stijl. Ook de strook tussen strand en gebouwen werd mooi aangepakt: een dijk langs het strand, een bomenrij, een rijstrook voor wagens, een bomenrij, een fietspad, een bomenrij, en dan weer een flaneerboulevard langs de terrasjes. Geen ‘Middelkerke meets Ibiza’ zoals in Sarandë, eerder Knokke in het zuiden.
We eten zeer licht en lekker in het restaurant dat van dezelfde eigenaar is als het hotel en genieten van een prachtige zonsondergang.
