16 juli. We laten Emanya met gemengde gevoelens achter ons: het is echt een toplocatie om te verblijven, maar we zijn ook benieuwd naar wat komen gaat. Eerst opnieuw Etosha binnengeraken. En dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want van administratieve vereenvoudiging hebben ze hier nog nooit gehoord. Eerst wordt de wagen aan de poort tegengehouden door een militair. Die schrijft de nummerplaat op een lijst en stelt dan allerhande vragen aan de chauffeur (en alleen aan de chauffeur): naam, land van herkomst, vanwaar ben je vertrokken, waar slaap je vanavond,… Intussen mag de passagier naar het wachthokje van de parkwachter. Die moet daar een reeks vragen beantwoorden: nummerplaat van de wagen, kleur van de wagen, naam, land van herkomst, vanwaar ben je vertrokken, waar slaap je vanavond… Daarna krijg je een ‘permit’ en mag je verderrijden – in ons geval naar Namutoni, 12 km verderop – waar de administratie van deze poort zich bevindt. Terwijl je betaalt en de dame aan de balie een papier opmaakt en uit de printer laat rollen, moet je nog eens een register invullen. En wat dacht je? Juist, naam, nummerplaat, … Wat ze met al die lijsten en registers doen, het is een raadsel, want als je buitenrijdt, doe je dat nog een keer…
Onze reis gaat dwars door Etosha: 156 km lang hotsen en botsen we over de onverharde wegen. In het begin zien we nog regelmatig dieren, maar naarmate we verder rijden, wordt de omgeving steeds onvruchtbaarder en zijn er minder, of… ze verstoppen zich beter. Feit is dat we niet heel veel tijd hebben om de kleine weggetjes te verkennen want we willen op tijd aankomen in de volgende lodge.
Die zou de beste van de vakantie moeten zijn (het is alleszins de duurste, we hadden niet zoveel keuze in deze streek). En het stelt niet teleur. We rijden zo’n vijf km van de weg af, en komen aan een heel bijzondere constructie. Iets wat eruit ziet als een soort Gravensteen, maar dan gebouwd met stenen die hier overal voor het rapen liggen.
De lodge heet ‘Eagle’ – arend- en die naam is goed gekozen want het uitzicht is heel wijds. Onze tent, want ja, we slapen weer in een tent, is ook bijzonder. De badkamer met douche binnen en buiten ligt in een stenen gedeelte, de koffiebar, slaapkamer en terras met spectaculair zicht (we zien giraffen lopen!) liggen in het tentgedeelte. Dat is dus wat ze ‘glamping’ noemen.
Maar eerst gaan we genieten van het diner (dat inbegrepen is): een viergangenmenu met alles erop en eraan. Dat kunnen we gewoon worden 😉