Uiteindelijk werd het gisteren dan toch nog een gezellige avond: het eten was lekker en we kregen het gezelschap van een jonge Portugees wiens ouders jaren geleden naar Namibië gekomen waren en die hier blijven hangen is nadat zijn ouders terugkeerden. Grappig detail: er lopen een vijftal honden rond op het domein, waarvan er een zo groot als een kalf is. Als we beginnen te eten, zetten ze zich met z’n allen rond Hans en kijken smekend of ze geen mals brokje vlees kunnen krijgen. Ze weten hun beste vriend wel te kiezen.
We duiken opnieuw vroeg het bed in, want morgen is het ontbijt om 7 uur! Maar dat is zonder onze Zambiaanse overburen (van aan de overkant van de Zambezi rivier) gerekend. Daar is duidelijk een feestje aan de gang, met opzwepende muziek en al, en dat gaat de hele nacht door. Gelukkig is het lawaai in de verte en vallen we dan toch in slaap, maar we missen de absolute stilte van de vorige nachten.
Midden in de nacht geraakt er dan een poes binnen die niet meer naar buiten kan en klagend zit te miauwen. We slapen namelijk onder een soort afdak van tentzeil, maar niets sluit hermetisch af en onze badkamer heeft zelfs geen dak. Opstaan dan maar om de kat weg te jagen. Tegen de ochtend wordt Hans dan opnieuw half in paniek wakker: er zit een poes op ons bed. Dat is echt niet aan hem besteed. Ik probeer de kat met een paar duwen met mijn voeten weg te jagen, maar ze is een beetje ‘dur de comprenure’. Uiteindelijk vlucht ze pas als ik uit bed kom. Ik maak dan toch precies wat indruk, al is het maar op een kat.
Om half zeven zijn we dus zo wakker als maar zijn kan. We maken een prachtige zonsopgang mee en ontbijten buiten bij om en bij de drie graden: moet kunnen.
Tegen half acht zijn we op pad: ik vertrek in short en vind het al behoorlijk opgewarmd, maar de thermometer in de wagen wijst 10 graden aan. En ik heb niet eens kippenvel!
Vanaf dan gaat de temperatuur echter razendsnel naar omhoog: zo’n vijf graden per kwartier, dus tegen acht uur zitten we aan twintig en vandaar gaat het opnieuw richting 30 graden.
Onderweg passeren we twee natuurparken en we kiezen het meest wilde eruit. Het Nkasa Rupala park staat bekend als het meest verwilderde natuurpark van het land: er worden zelfs geen tours in georganiseerd. Voor Hans betekent het opnieuw dat hij zijn 4×4-hart kan ophalen: opgedroogd moeras, mul zand, stenen, we komen het allemaal tegen. Heel veel dieren zien we niet: een paar kuddes bokken, een paar olifanten, prachtig gekleurde vogels en heel veel wilde ‘Pumba-varkens’ die er met hun vervaarlijke slagtanden en parmantig staartje altijd heel grappig uitzien.
Het park vinden heeft wel wat voeten in de aarde: het ligt dertien km van de bewoonde wereld over smalle zandweggetjes die zich regelmatig in verschillende richtingen vertakken en wankele brugjes.
Onderweg bezoeken we het ‘David Livingstone-museum’ . Het museum lijkt gesloten, maar als we daar even staan rond te kijken komt Linus, de stichter en eigenaar van het museum, uit de bush tevoorschijn. Een uur lang entertaint hij ons met wilde verhalen: een mix van historische feiten en verhalen die werden verteld door zijn vader en grootvader. Maar onderhoudend is het wel.
7 km verder komen we uiteindelijk bij de ingang: en raar maar waar, daar doemt ineens een echte inrijpoort met slagboom en een toeristisch infocentrum met Amerikaanse allures op, gesponsord door de Duitse regering. Voor de rest, niets dan wildernis.
Na een paar uur rondhossen in het park, rijden we naar onze volgende logeerplaats: Mukolo Camp in Kongola. Het is een echte bushcamp, met kleine ‘cabins’, combinaties van tentzeil, rieten muren en een glazen schuifdeur. Maar opnieuw zo mooi gelegen aan een moerasgebied. De zonsondergang is om bij weg te dromen en ik schrijf deze blog opnieuw vanop een wondermooie plek: in een verhoogde hut, zicht op een waterpoel die de roze lucht weerspiegelt, daarachter een eindeloze grasvlakte, geen enkel geluid behalve wat krekels en watervogels, en een gin tonic bij de hand. Soms is het leven echt mooi…
