Alweer vroeg op en onderweg, nadat we eerst onze jongste zoon een gelukkige verjaardag hebben gewenst. Leve Whatsapp, want daardoor horen we hem niet alleen, maar zien we ook zijn halve slaapkop 😉
En nu op naar de grens. We kennen de dril: eerst papieren invullen aan de ingang van het Chobe NP, want de hoofdweg loopt daar middendoor. Dan papieren invullen bij de uitgang van het Chobe NP. Dan de papieren om Botswana te verlaten, dan de papieren om Namibië binnen te komen en tenslotte papieren voor het Road Fund. En dan zijn we in Namibië.
Er is in dit deel van de Caprivi niet veel te beleven, dus we rijden door naar onze lodge die aan het water ligt en boottochten aanbiedt. Helaas, we hebben pech: de boot is net vertrokken. De gastheer Kurt heeft er duidelijk niet veel zin in. Als we vragen wat we dan wel kunnen doen, komt hij niet veel verder dan de plaatselijke marktjes. Zo gezegd, zo gedaan.
We komen er het echte Afrika binnen: veel mensen, veel kraampjes, veel luide Afrikaanse muziek en geen toeristen. We vallen dus echt wel op, maar de mensen laten ons met rust. We verzeilen in het Craft Center: dat is een gebouw waar verschillende handarbeiders (veelal vrouwen, maar niet allemaal) hun handwerk laten verkopen en er een eerlijke prijs voor krijgen. Er staan vooral manden (heel mooi, maar helaas onhandig om mee te brengen) en houtsnijwerk. We kunnen ons niet houden en kopen een (klein) Afrikaans masker en een (klein) beeldje.
Terug in de lodge zien we een schipper die ons nog wil meenemen, maar o nee, dat gaat niet, want we zijn een kwartier te laat voor de sunset cruise, want die vertrekt om vier uur, en niet om kwart na vier ?!?!?! We willen de schipper niet in verlegenheid brengen, want zijn job hier hangt ervan af, maar maken ons toch eens behoorlijk boos tegen de jobstudent die hier nu is. Haar ‘boss’ komt pas vanavond terug. Hadden ze ons vanmiddag gezegd dat we op sunsetcruise konden als we om vier uur terug waren, dan zouden we wel op tijd geweest zijn. Maar nee, geen informatie. We zeggen haar eens duidelijk waar het op staat en wat we ervan vinden, en zullen dat straks nog eens met plezier herhalen als haar baas terug is.
Enfin, we blijven gelukkig maar een dag, en morgen staat er onderweg weer een natuurpark op het programma. Het kan er dus alleen maar op vooruit gaan.
