Vandaag een volle dag: alweer voor dag en dauw op, om op tijd te kunnen vertrekken, richting Chobe National Park. Chobe NP is een van de mooiste natuurparken van Zuid-Afrika, maar ook een van de minst toegankelijke. De meeste mensen gaan met een georganiseerde toer, maar zo zijn wij niet, he. We hebben een 4X4, dus dan willen we daarvan genieten. Nog nooit zo blij geweest met onze huurauto-upgrade als vandaag!
Er zijn geen makkelijk bereidbare routes door het park: er is heel veel mul zand, scherpe rotsen, grint, en heeel veeeel heeeel mul zand. Met een gewone wagen mag je het park niet binnen en we weten nu waarom. Hans droomde ervan om ooit eens een ‘four wheel drive’ cursus te volgen: check! Dit kan met zekerheid worden geschrapt op de bucketlijst. We hebben ons zes uur lang door het park geploegd (letterlijk) aan een gemiddelde snelheid van 12 per uur, driftend van links naar rechts: Ruben en Sander gaan zooooooo jaloers zijn.
Maar het loont de moeite. De landschappen wisselen elkaar ontzettend snel af, en heel vaak krijg je vergezichten over een eindeloze grasvlakte, waar tientallen kudden lopen te grazen: allerhande bokken, wilde koeien, zebra’s, giraffes,…
Hogerop tussen de bomen zitten al deze dieren ook, met als kers op de taart de talloze olifanten die er rondzwerven. Chobe heeft de grootste populatie olifanten van alle natuurparken in de omgeving, en dat hebben we geweten: als we er geen 100 gezien hebben, hebben we er geen gezien. En schattige babyolifantjes 🙂
Het was als rijden in een documentaire van David Attenborough, maar dan nog mooier… Echt om stil van te worden.
Vanavond de laatste avond in The Chobe Big Five Lodge. Hij is prachtig gelegen aan het water en de kamer is prima, maar in het restaurant durft het nogal eens fout lopen. Het heeft wel iets van Fawlty Towers. We hebben telkens het geluk gehad dat we als eersten bestelden (rond kwart voor zeven, terwijl het restaurant pas om zeven uur opent) Gisteren kregen we ons eten rond half negen, en toen we om negen uur naar onze kamer gingen, zaten er nog 11 mensen op hun eten te wachten: de kok kookt gewoon het een na het ander, en dat komt niet goed, natuurlijk. Maar vandaag zijn ze geleerd. Als we om half zeven al een tafeltje uitkiezen omdat ik deze blog wil schrijven, komen ze meteen opnemen en een half uurtje later zijn we al bediend!
