Door het flauwe internet zullen de foto’s voor later zijn 🙁
Om 17u20 thuis vertrokken en exact 24 uur later komen we aan in onze eerste verblijfplaats: Xain Quaz Camp. Geen idee hoe je dit uitspreekt, maar een kleine oase midden in het zand.
24 uur eerder zijn we met de trein naar Zaventem gespoord. Wachten om de bagage in te checken, wachten aan de handbagagecontrole waar ik -alweer- een drugtest aan mijn been heb, en tenslotte aanschuiven voor de paspoortcontrole. Gelukkig is iedereen bewonderenswaardig geduldig en goed gezind.
Het is 21 uur voor we halfdood van de honger een broodje vinden. De vluchten met Ethiopian airlines verlopen probleemloos. We hebben geluk, want op het eerste deel van de vlucht, zo’n zeven uur lang, hebben we drie zetels voor ons twee, wat toch wat meer comfort geeft. Al blijft het aantal uurtjes slaap heel beperkt.
In de luchthaven van Addis Ababa (Addis voor de vrienden) stappen we over. We hadden van tevoren te horen gekregen dat we gingen schrikken, want heel erg Afrikaans, maar die mensen zijn duidelijk nog nooit in Windhoek geland 🙂 . Het is er wel een halve bouwwerf door uitbreidingswerken, maar voor de rest lijkt het een beetje op Charleroi.
Na een tweede vlucht van een dikke vijf uur, landen we met tien minuten vervroeging in Windhoek. Er is een hoge pief op bezoek, want er is net een privévliegtuig geland dat wordt opgewacht door een regiment militairen in vol ornaat. Maar dat komt de efficiëntie zeer ten goede, want in geen tijd zijn we door de grenscontrole, hebben we onze bagage en onze auto. Kleine verrassing: we krijgen een gratis upgrade en rijden nu rond in een Toyota Hillux, een mastodont van een 4×4. Hans blij, natuurlijk!
Vanuit de luchthaven is het nog een kleine tweehonderd km tot in Gobabis, waar we vlotjes de afslag vinden naar onze lodge. Een bungalowtje met een mooie tuin, een goed bed en zowaar verwarming (de nachten zijn ijskoud), meer moet dat niet zijn.
