We zijn vastbesloten om tijdig door alle controles op de luchthaven te geraken en zorgen dus dat we ruim drie uur op voorhand present zijn in de vertrekhal. Bij aankomst hadden we al een staaltje van Afrikaanse efficiëntie gezien (dit is ironisch!!) en we nemen liever geen risico. Stel je voor dat je je vlucht mist…
Geen paniek. Bij aankomst blijkt onze vlucht zomaar eventjes vijf uur vertraging te hebben. Bye Bye aansluiting. We mogen gelukkig wel al onze bagage inchecken en zullen dan uitleg krijgen over onze overboeking naar een andere vlucht. Alles valt goed mee. We landen ’s nachts rond vier uur in Doha en hebben een vliegtuig naar Brussel om 8 uur ’s morgens. Het kon erger. We krijgen bovendien een voucher om te gaan eten in het enige restaurant van de luchthaven. We hadden keuze uit 5 gerechten, maar drie daarvan waren niet in voorraad, en tafels en stoelen waren er ook niet voldoende,… maar ach, waar een wil is is een weg, Afrika, nietwaar?!
Tot blijkt dat het niet 8 uur de volgende dag (dus zaterdag) is, maar wel zondagochtend. Gelukkig is Qatar Airways een van de maatschappijen met de beste klantenservice (althans volgens de resultaten die we hier in een plaatselijke krant lazen): we krijgen een hotel in Doha -al moeten we wel op de luchthaven blijven tot 8 uur, want we krijgen maar een visum voor 24 uur.
Om de tijd te doden, mogen we gaan ontbijten in de transitzone en daarna trekken we ons terug in een van de ‘quiet rooms’, een soort slaapzaal met relaxzetels, waar we een tweetal uur indommelen.
Om acht uur ligt onze hotelvoucher klaar: kamer en alle maaltijden op kosten van Qatar Airways. Ze komen ons met een busje oppikken om ons naar het hotel te brengen, waar we na 24 uur eindelijk nog eens kunnen gaan liggen. Zalig.
Onze wekker staat op het middaguur. Na een lekkere maaltijd(uitgebreid buffet) gooien we in het Qatarese stadsleven. We hebben via het hotel een chauffeur geregeld die ons gidst en rondrijdt.
Akbar komt uit India maar woont al 8 jaar in Doha. Een heel sympathieke man, al vormt zijn Indische accent een hele uitdaging. Eerst brengt hij ons naar Qatara, een nieuwe wijk met een gigantisch amfitheater, een waterpretpark en strand, een schitterende moskee en heeeeeeeeele dure winkels. Hij toont ons heel vriendelijk waar we best eens rondwandelen, maar stapt zelf niet uit. We hebben als snel door waarom, want het is werkelijk bloedheet, met een luchtvochtigheid van duizend procent. Onze bril en mijn fototoestel bedampen als we van binnen naar buiten stappen.
Na de moderne stadswijken brengen we een bezoekje aan het MIA: het Museum of Islamic Art. Een spectaculair gebouw met een nog spectaculairder uitzicht op de skyline van Doha. De collectie is mooi, maar na een volledige verdieping handschriften en aardewerk hebben we het wel gehad en we installeren ons dan ook met veel plezier in de bar om te genieten van een drankje en de koelte.
Daarna gaat het richting Souq Waqif, een van de weinig overgebleven delen van de stad. Het is intussen na half 5 en er zijn al heel wat meer mensen op de been. We dwalen wat rond in de smalle straatjes van de grotendeels overdekte markt en worden dan weer door Akbar opgepikt.
Tenslotte rijdt hij met ons naar de haven, waar er een windje is opgestoken dat de hitte min of meer draagbaar maakt. En dan terug naar het hotel, waar we vroeg aanschuiven voor het avondeten (heel lekkere keuken!), want morgen moeten we vroeg op: om zeven uur komen ze ons halen om ons naar de luchthaven te brengen. En dan hopelijk zonder vertraging naar huis.