Het Rostock Ritz is een heel bijzondere plaats. Het volledige stuk grond is 12000 hectare groot (TWAALF DUIZEND!!!). Het is niet afgezet met een omheining, want het is natuurgebied waar de dieren vrij kunnen rondzwerven. De lodge beschikt over een eigen watervoorraad die ze oppompen en dan over een afstand van 30 km vervoeren over het domein. Elektriciteit is enkel afkomstig van zonne-energie en wordt opgeslagen in batterijen zodat er ook ’s nachts stroom is. Ook het water wordt door de zon verwarmd.
Op het land van Rostock kan je prachtige wandelingen maken. We kiezen de Rambler’s walk: een tocht van 8 km die ons tot op een bergkam brengt die we dan een hele tijd blijven volgen. Vandaar dalen we af naar de vlakte en zo komen we terug bij de lodge uit. Het is een stevige klim, maar eens we boven zijn worden we beloond met prachtige vergezichten. De hele tocht loopt over ‘zebra-paden’ (letterlijk te nemen). Onderweg passeren we een paar reusachtige cactussen en komen we tegenover een kudde zebra’s te staan die in paniek wegvluchten.
Voor we de lodge bereiken, passeren we ook de ‘Rostock International Airport’, de luchthaven van de lodge. Ze hebben een verlichte landingsbaan zodat er zelfs ’s nachts vliegtuigen kunnen landen en opstijgen. Ze wordt vooral gebruikt door toeristen die zich verplaatsen met sportvliegtuigjes en voor noodgevallen. Toch een geruststelling als je weet dat de meest nabije stad op ruim 200 km ligt.
Als we weer terug zijn van de wandeling hebben we net genoeg tijd om snel een boterham te eten, want om kwart over twee moeten we klaar staan aan de receptie. We hebben ons namelijk ingeschreven voor een ‘four wheel drive’ naar rotstekeningen die op het domein zijn ontdekt. De beschrijving klonk wel avontuurlijk, en na onze wandeling zagen we het helemaal zitten om te worden rondgereden in een open landrover.
De tocht begint heel rustig: we zien wat struisvogels en rijden tegen een rustig tempo naar de hoofdweg. Als we echter tot beneden in de Kuiseb Canyon gereden zijn, wijkt de jeep van de weg af en rijdt de rivierbedding in. Een eindje verder zien we een klipspringer (een soort gems die op steile berghellingen leeft) en komen we in een regelrechte oase. Hier komt water uit de grond en de eigenaar heeft het afgedamd, waardoor er een soort mini-tropisch gebiedje gecreëerd wordt. En dan gaat het de bergen in: ineens weten we weer waarom de tocht als avontuurlijk werd beschreven: er zijn geen wegen en de wagen sleept zich cm voor cm naar omhoog over onmenselijk steile hellingen die dan ook nog eens vol losse stenen liggen. Wilfried, de chauffeur, blijft er zeer rustig bij: hij rijdt met een hand op het stuur terwijl hij met de andere de twee Jack Russels streelt die op zijn schoot zitten. Het gaat een heel eind zo door tot we boven in de bergen een grot zien, een heel eind boven ons. Wat ze er niet hadden bij verteld, was dat we het laatste stuk naar omhoog moesten klimmen, gewoon zomaar tegen de helling op. Ik heb mijn grenzen daar serieus moeten verleggen, want ik heb totaal geen evenwichtsgevoel.
Eenmaal boven wat het de inspanning meer dan waard. De rotsschilderingen zijn verbluffend goed bewaard en stukken mooier dan de White Lady. Gelukkig worden deze niet echt commercieel uitgebaat, en zijn ze enkel toegankelijk met een gids en voor de gasten van de lodge.
Wat je opklimt, moet je ook weer af: opnieuw mijn grenzen verlegd, maar ik ben veilig beneden geraakt. Onze jeep zet zich weer in gang, maar langs een andere weg dan we gekomen zijn. De rit is ronduit waanzinnig: we rijden hellingen af met een hellingsgraad van 80°. Het is me een raadsel hoe de wagen niet gewoon recht naar beneden stort. En ook hier geldt: wat je afrijdt, moet je weer op. We worden behoorlijk door elkaar geschud, maar geraken er zonder kleerscheuren of autobreuk weer uit. En het moet gezegd: de uitzichten zijn te gek voor woorden!
De tocht eindigt magnifiek: we rijden een heuvel op vanwaar we een enorme vlakte en de omliggende bergen kunnen bekijken. Intussen is het bijna zonsondergang en kan er geaperitiefd worden. Een gin-tonic met het mooiste zicht dat je je kan bedenken. Fantastisch gewoon. We krijgen er bovendien een straf verhaal van Wilfried bovenop. Twee maanden geleden heeft hij een koppel Duitsers naar het ziekenhuis in Walvisbaai gebracht. Ze hadden ’s nachts geprobeerd mooie foto’s te nemen van een luipaard -met flits- en het dier was helemaal in paniek geraakt en heeft hen aangevallen. Negen zakken bloed en 150 hechtingen later was de man in staat om terug te keren naar Duitsland. Hun safari zat er wel degelijk op.
