Le Mirage

Gisterenavond opnieuw een zeer bevreemdende maaltijd. Als we het ‘restaurant’ binnenkomen, proberen we een plaatsje te vinden dat min of meer beschut is tegen de wind. Om een beetje warm te blijven, passen we de laagjestechniek door: ikzelf zit aan tafel met welgeteld vijf lagen boven elkaar, en er is nog niet aan over. We komen aan tafel terecht bij een koppel Duitse dames die er gelukkig ook de humor wel van inzien. En zo wordt het toch nog een beetje gezellig.

Omdat de wind niet te harden is en de temperatuur aan de lage kant, kruipen we maar vroeg in bed. Met een zaklamp op ons hoofd (onze nachtlampjes doen het niet en de plafondlamp geeft amper licht) lezen we nog even door, maar tegen negen uur geven we het op en beginnen we aan onze nachtrust. Nu ja, rust, de takken van een boom schuren oorverdovend tegen het metalen dak, onze deur vliegt nog eens open en alles wat niet muurvast hangt, kleppert dat het een lieve lust is, maar goed… het is nog maar voor een nachtje.

Op zich is de Solitaire Guest Farm niet slecht. We vinden scoutstoestanden best ok, als de prijs dan ook navenant is, maar dat is hier jammer genoeg niet het geval.

Vanmorgen zijn we vroeg uit de veren – we riskeren anders dat de koffie of het brood op zijn- en rond 9 uur zijn we uitgecheckt en weer onderweg. Even stoppen in Solitaire om bij te tanken en de bandenspanning te controleren. Het blijkt dat onze banden veel te hard staan (tiens, dat was nochtans nagekeken in Uis?) wat verklaart waarom we zo door elkaar geschud worden als we over gravel rijden. Met de vier banden op 1,8 zijn we er helemaal klaar voor.

Op naar Sesriem. Daar is een kliniekje voor eerste hulp. Ik sukkel al van in Walvisbaai met een blaasontsteking en kocht daar in de apotheek pilletjes die ik vijf à zes dagen moest innemen. Helaas, in het flesje zaten er maar pilletjes voor drie dagen… Het wordt steeds vervelender en dus zit er niets anders op dan ergens aan medicijnen te geraken. De dichtste apotheek, volgens onze gps, is in Windhoek op 287 km over onverharde wegen, dus niet echt een optie tenzij het echt niet anders kan. Gelukkig treffen we in het gezondheidscentrum een verpleegster die me andere -en betere- medicijnen voorschrijft en meegeeft. Als niet-Namibiër betaal ik 80 Namibische dollar voor consult met medicijnen, dat is omgerekend 5 euro. Voor een Namibiër kost het amper 4 dollar ( 25 eurocent!) voor een eerste afspraak, en twee dollar als het om opvolging gaat. De rest van de kosten worden gedragen door de Namibische staat. Over een sociaal gezondheidsbeleid gesproken.

In Sesriem rijden we eerst tot aan de Sesriem Canyon en dalen erin af. We wandelen hem een eindje door maar keren al gauw terug. Ofwel worden we zeer veeleisend, ofwel is deze canyon toch niet echt de moeite waard. De wind, die even gaan liggen was, steekt opnieuw de kop op. We rijden even door in de richting van de Sossusvlei, maar het waait zo hard dat er alweer een halve zandstorm aan de gang is. We besluiten dan maar om morgen onze kans te wagen naar de Sossusvlei -derde keer, goede keer- en nu gewoon meteen door te rijden naar ons volgende hotel. Onderweg bemerken we heel wat wildlife. Onze ogen beginnen na bijna drie weken te wennen aan het ‘blik op oneindig’-turen: we ontdekken al veel meer dieren en herkennen ze ook al van ver. In het begin is het echt wennen om geen rustpunten te hebben waarop je kan focussen: alles is hier zo lang en breed, en de vergezichten gaan zoveel km door, dat je ogen er niet altijd weg mee kunnen.

We hebben eens zot gedaan (we moesten wel, er was niets anders vrij) en een vijfsterrenhotel geboekt, in een gebouw dat eruit ziet als het Gravensteen en midden in de woestijn ligt. Het luistert naar de naam ‘Le Mirage’ en dat is precies waar het op lijkt: een luchtspiegeling, te mooi om waar te zijn. Binnenin ligt een oase met zwembad, palmbomen, een half open bar,… fantastisch. Onze kamer meet zo’n 6 bij 12 meter en is superdeluxe. We hebben een terrasje in een van de vele torens van de burcht. Het ziet er allemaal uit als iets uit de Sprookjes van 1001 nacht. Zelfs onze wagen krijgt een parkeerplaats in stijl.

We amuseren ons rot met ronddwalen in en rond het kasteel en genieten van onze kamer met terras. Eindelijk, na twee koude dagen, een hete douche, geen straaltje lauwwarm water! Tussen 6 en 7 is het aperitieftijd met zicht op de ondergaande zon. Daarna kunnen we aan tafel voor een vijfgangenmenu.  We vallen van de ene verbazing in de andere en genieten als kleine kinderen.

Hoewel ‘Le Mirage Resort & Spa’ bijzonder sjiek is, is het hier geen stijve bedoening. Het personeel is heel vrolijk en hartelijk en amuseert zich kostelijk tijdens het werk. Dat is trouwens niet alleen hier het geval, maar viel ons vroeger ook al op. Ze lopen te neuriën, halen grapjes uit met de klanten en stralen eenlevensvreugde uit om jaloers op te zijn. Dat zal ik zeker missen in België

De wind waait intussen nog steeds als een gek, maar is merkelijk warmer geworden. Terwijl ik deze blog schrijf, is het beginnen donderen en bliksemen, en op dit eigenste ogenblik is het aan het stortregenen in de Namib. De regen klettert werkelijk tegen de ruiten. Toch blij dat we hier nu logeren en niet meer in onze vorige lodge.

Trouwens, wie doet beter: na regendruppels in Death Valley een aantal jaar geleden, nu een zomeronweer tijdens de winter in de Namibische woestijn!