Vandaag rijden we weer verder, tot in Solitaire. Maar aangezien dat slechts op een boogscheut van Rostock ligt (een flinke boogscheut wel, maar toch) besluiten we om eerst nog een beetje van de omgeving van het Rostock Ritz te genieten. Het is een zeer winderige dag waardoor de temperatuur wat lager ligt dan de vorige dagen en dat was gezien onze wandeling maar goed ook.
Dit keer kiezen we de Panorama Walk: een goede 15 km die begint over een berg heen en dan naar de vlakte leidt die we moeten oversteken tot aan de volgende bergen. En daar loopt het al even mis. We hebben blijkbaar een aanduiding gemist (de wandeling wordt aangeduid met witgeverfde of kunstig op elkaar gestapelde stenen) en we lopen een heel eind de foute richting uit tot we uiteindelijk heel in de verte een boom zien waar precies een wit merkteken op staat. Met een serieuze omweg komen we zo weer op het juiste pad.
Vanaf nu gaat het makkelijker: we vinden de merktekens vlot en stappen richting ‘het scheepswrak’. Geen echt natuurlijk, we zitten midden in de woestijn, maar een rotsformatie die er echt uitziet als een gezonken boot. Vanaf daar gaat het de bergen in, niet via zigzagweggetjes, nee, nee, gewoon recht naar omhoog. We klimmen en klauteren, letterlijk op handen en voeten. Omhoog valt nog mee, maar dan moeten we een rivierbedding in en daar gaat het recht naar beneden. Er zijn nergens paden te bespeuren, alleen wit geverfde stenen die de richting aangeven, en voor de rest: trek je plan, maar zorg dat je beneden geraakt. Dan maar ‘Bear Grylls’-gewijs op de poep, voeten vooruit en handen voor het evenwicht.
Eenmaal in de rivierbedding is het een heel eind ploeteren door het mulle zand en dan, jawel hoor, weer naar omhoog, recht omhoog, opnieuw op handen en voeten. Eerlijk is eerlijk, het is prachtig, maar dit is niet zomaar wandelen. We zitten werkelijk in de wildernis en als ons hier iets overkomt, dan is het me een raadsel hoe we daar wegkomen. In de bergen komen we een oryx of spiesbok tegen: geen idee wie het meest geschrokken was.
Gelukkig geraken we ook hier ongedeerd weer in de vlakte, waar we langs een enorme omweg weer bij de lodge aankomen. Onderweg zien we verschillende kuddes zebra’s en oryxen die het hazepad kiezen.
Onze gemiddelde snelheid lag iets hoger dan drie km per uur (we deden er in totaal net geen vijf uur over) en dat betekende werkelijk heel goed doorstappen. Moe maar voldaan stappen we in de wagen om richting Solitaire te rijden. Amper 50 km, dus in anderhalf uur komen we aan in onze nieuwe lodge: Solitaire Desert Farm. Opnieuw een oprit van zeven km, van god verlaten -zelfs nauwelijks internet- maar prachtig gelegen.
De wind is intussen aangewakkerd tot stormachtig, wat toch voor een bijzonder sfeertje zorgt. Bij zoverre dat ze in de gemeenschappelijke ruimtes zelfs een open haard doen branden. Zo krijgen we toch nog een winters sfeertje, al zitten we midden in de woestijn.
