Putteke winter aan zee

Het feestje gisterenavond ter gelegenheid van de halve finale van de Wereldbeker voetbal ging niet door, en dat was misschien maar goed ook, want vanmorgen zijn we er alweer vroeg bij. Om half 8 zitten we aan het ontbijt, want een uurtje later worden we opgepikt voor een Living Desert Tour waarbij we met een paar gidsen op zoek gaan naar leven in de Namibwoestijn.

Onze gids Borden pikt ons op en daarna nog een Franse papa met drie dochters en een Duits koppeltje en dan gaan we de woestijn in. Het is bijzonder vreemd, want waar de stad stopt, start een echte woestijn met zandduinen, genre Sahara. Alleen is het de Namib, de oudste woestijn ter wereld.

We rijden met drie jeeps door het zand en terwijl onze chauffeur uitleg geeft, zoeken de andere twee naar tekens van leven. We vinden er niet zoveel, wel een gekko zonder poten die zich overdag ingraaft in het zand en lijkt op een slang, een gewone gekko die onder het zand leeft en daardoor blind is en geen pigment heeft, en een adder die zich schuin verplaatst, gelukkig een jong en dus vrij klein exemplaar. We krijgen heel wat uitleg over de dieren maar ook over het ontstaan van de woestijn, slangen en slangengif, magnetiet dat voor een zwarte schijn op de duinen zorgt, uitleg over het sporen zoeken… en daarnaast een fantastische tocht over de duinen heen. Daar hoort een hoog pretparkgehalte bij want het gaat op en neer. Naar het schijnt is het niet zo eenvoudig want de chauffeur moet de duinen ‘lezen’ en de voldoende harde plekken vinden, anders zou de wagen snel overkop kunnen gaan. Jan en alleman kan dus niet zomaar door de woestijn gaan rijden.

Als we ’s middags weer worden afgezet aan het hotel, besluiten we een bezoekje te brengen aan Swakopmund, waarschijnlijk de laatste stad die we tegenkomen tot we opnieuw in Windhoek zijn. Swakopmund centrum is niet echt groot, maar het is een levendig stadje met kleine winkeltjes, vlakbij de zee. We gaan ook even de beroemde ‘jetty’ op, de stalen pier die regelmatig wordt afgesloten omdat hij om de zoveel tijd onstabiel wordt onder de kracht van de beukende golven. Maar nu was hij dus open. Als je door de straten loopt, vergeet je dat je in Afrika bent want de bouwstijl is 19de eeuws Europees.

Het is alweer een prachtige dag: stralende zon, warm met een fris briesje dat het precies draaglijk maakt, fantastisch als je bedenkt dat het hier putteke winter is. We hebben blijkbaar echt wel geluk want door zijn ligging is het hier 280 dagen per jaar mistig, grijs en koud. En voor eind deze week voorspellen ze temperaturen die meer dan tien graden lager liggen. Timing is everything, zoals nog maar eens blijkt.

De zonsondergang is even spectaculair als gisteren, het restaurant heeft  360 graden zicht op strand en zee, … het komt hier allemaal echt uit de boekjes!! Dat zal aanpassen worden terug in Gentbrugge…

PS: ik zit deze blog te schrijven in het donker op ons terras, genietend van de koelte van de avond en met op de achtergrond het donderend geraas van de Atlantische Oceaangolven die hier zo’n 20 meter voor mij breken op het strand. Jammer dat ik geen geluid kan toevoegen aan deze blog.