Met Theo naar Windhoek

Vanmorgen was een fietstocht gepland door Katutura, het township bij Windhoek. Helaas, Anna (de dame met wie we gingen fietsen) was ziek en annuleerde de tour. Gelukkig was de mevrouw van ons guesthouse bij de pinken: ze contacteerde Theo, een chauffeur en gids die ze kende en we hadden geluk: Theo was vrij. Hij pikte ons op aan ons verblijf en bracht ons naar Katutura, wat letterlijk ‘plaats waar we niet willen wonen’ betekent. In de jaren zestig werden de huizen van de bewoners in de zwarte buitenwijken met de grond gelijk gemaakt en ze werden verplicht allemaal in die ene ‘suburb’ te gaan wonen. De wijk groeide uit tot de grootste buitenwijk van Windhoek. Je vindt er armoedige zinken hutjes, kleine stenen huizen, maar ook grotere villa’s. Iedereen lijkt wel iets te verkopen, overal staan kraampjes en zijn er waren uitgestald, er staan ‘braaien’ (bbq’s) langs de kant van de weg,.. het is er een drukte van jewelste.Theo neemt ons mee naar de markt, waar we vrouwen zien die graan verkopen en even verder vrouwen die met dat graan de typische ‘pap’ maken, mannen die vlees versnijden, anderen die het ‘braaien’ en nog anderen die hout hakken en verkopen om die braaien aan de gang te houden: circulaire economie, zoals dat heet. Het is een plaats waar we alleen nooit zouden komen, maar dankzij Theo die de mensen kent en het lokale dialect spreekt, mogen we proeven van het gebraden vlees met pikante kruiden, gedroogde bessen,…

Vandaar gaat het verder door Katutura met de wagen. Achteraf zijn we blij dat we niet met de fiets zijn. Om te beginnen is het vrij koud, de streek is bijzonder heuvelachtig en er zijn nergens fietspaden, terwijl de chauffeurs toch wel een pittige rijstijl hebben.

Na Katutura rijden we naar het centrum van Windhoek. We bezoeken eerst het Owela Museum, waar we een zicht krijgen op de 13 stammen die in Namibië wonen, elk met hun eigen typische klederdracht, juwelen en bouwstijl. Elke stam spreekt een eigen taal, maar ze leven zonder veel problemen samen: daar kunnen we bij ons nog iets van leren. Wat ons vooral bijblijft uit dit museum (Theo sprak van ‘mjoesjum’, het heeft dus even geduurd voor we doorhadden wat hij bedoelde toen hij vroeg of we daarheen wilden) is dat de Afrikanen bijzonder vindingrijk zijn in het gebruik van alles wat in de natuur te vinden is.

Hierna gaan we naar Christuskirche, de oudste kerk van Namibië, zo vertelt onze gids vol trots. Stel je er niet teveel bij voor, de kerk werd gebouwd in 1907, praktisch nieuwbouw dus. Daar rechtover staat het museum dat de onafhankelijkheidsstrijd van Namibië doorheen de laatste eeuwen in beeld brengt. Het wordt door de Windhoekers ‘the coffeemachine’ genoemd -het lijkt dan ook sprekend op een koffiezet.

Daarna brengt Theo ons naar het Namibian Craft center in de gebouwen van een oude brouwerij. Binnenin zijn er allemaal stalletjes met handwerk dat te koop wordt aangeboden: een heel leuke tussenstop vol souvenirtjes.

Omdat we graag de namiddag ook in de stad willen doorbrengen, spreken we met onze chauffeur af dat hij ons komt oppikken nadat we hem bellen. Zo kunnen we de stad verder verkennen zonder onze auto in gevaar te brengen. De stad op zich stelt niet veel voor, er zijn weinig gebouwen die de moeite waard zijn, op een paar zeer Duits uitziende kerken na. Maar er heerst een gezellige drukte en de zon schijnt, dus we genieten. We stappen zelfs het ‘National Art Museum’ binnen, een soort mini-SMAK waar we even aan de praat geraken met een Poolse fotografe die daar exposeert.

We besluiten het koffiemachien ook eens van binnen te bekijken maar worden daar helaas al na 20 minuten buitengegooid wegens sluitingstijd. Jammer, want het was de moeite. Hans mocht/moest er zelfs op de foto met een man die persé met een blanke op de foto wou vóór een overzicht van alle belangrijke vrijheidsstrijders, om te tonen dat er nu werkelijk gelijkheid heerst tussen blanken en zwarten.

Na een smoothie op een terrasje gaan we op stap naar ‘La Marmite’, een restaurant dat in onze gids vermeld staat omwille van zijn West-Afrikaanse keuken. We eten er een zeer pittige fish-peppersoup en een heerlijke Cameroonian Curry met oryx (een soort plaatselijke bok met enorme hoorns).

Een belletje naar Theo en een half uurtje later worden we veilig voor onze guesthouse afgezet. Moe, maar tevreden, zoals dat heet.

Wil je ook graag met Theo op pad, kijk dan eens op zijn webpagina: www.mannorsafaris.com

Het is een aanrader!