Namibië ligt redelijk ver…

Na maanden uitkijken is het zondag eindelijk een feit: we vliegen naar Namibië. Met Qatar Airways: een aanrader, want mooie vliegtuigen, verbazend veel beenruimte, lekker eten,… het kan niet beter. We stijgen op met een kwartier vertraging, wat het wel wat spannend maakt want we hebben maar een uurtje tussen de landing van het eerste vliegtuig en het opstijgen van het tweede. In Doha betekent dit dus een gestrekte snelwandelpas om van de ene kant van de terminal naar de andere te geraken, en het is geen kleine luchthaven. Naar het schijnt de derde mooiste ter wereld, maar daar kunnen we helaas niet echt over meespreken.

Al ons gehaast bleek voor niets. Er was een probleem met het vliegtuig. Normaal moesten we opstijgen om 2 uur lokale tijd (1 uur ’s nachts voor ons), maar het werd 3u30. We hadden wel geluk want tijdens de tweede vlucht zaten we met ons tweeën op een rijtje van drie zetels waardoor het slapen toch redelijk comfortabel was. En geslapen hebben we, pas om 9 uur waren we weer in het land der wakenden. Nog amper twee en een half uur van Windhoek verwijderd.

De luchthaven van Windhoek is groter dan verwacht, tenminste wat betreft de landingsbanen. Het gebouwtje zelf doet denken aan Charleroi in zijn beginjaren. Wie denkt dat je Afrika zomaar binnenkomt, heeft het mis. Het hele vliegtuig moet één voor één door de immigratiedienst, en dat neemt zijn tijd. Uiteindelijk- na anderhalf uur- kunnen we onze bagage ophalen, geld wisselen in een wisselkantoor en onze auto afhalen. Na al het getalm van voordien, gaan deze laatste drie dingen verbazend vlot. Onze auto ophalen gaat probleemloos, al moeten we eerst een filmpje bekijken om ons ervan te overtuigen dat je off road best niet al te snel rijdt. Niet dat we dat van plan waren.

En dan gaat het richting Windhoek. De landschappen onderweg geven al een idee van wat ons te wachten staat: wijds, leeg en indrukwekkend. Helaas gaat veel van het landschap verloren in de stress van het links rijden. We komen direct op een drukke baan terecht, dus veel tijd om te wennen aan het links schakelen is er niet. En dan moet Windhoek nog komen. Het is een echt mierennest : overal auto’s die zomaar even stoppen om een boodschap te doen, mensen die menen hun levensverzekering vroegtijdig te kunnen innen door vlak voor een rijdende auto de straat over te steken… enfin, een gezellige bende, maar niet als je nog maar pas een half uurtje links rijdt. Vooral de ronde punten en de kruispunten waar je moet afslaan, zorgen voor gegarandeerd spannende momenten.

Uiteindelijk, rond 16 uur, dus 26,5 uur na ons vertrek thuis, bereiken we Monte Bello Guesthouse in een van de betere buitenwijken van de stad. We wagen ons nog even in het verkeer en doen wat inkopen (vooral water) maar besluiten om er voor vandaag toch geen al te lange dag van te maken en op tijd in ons bedje te kruipen, want morgen wacht weer een nieuwe dag!