Vandaag een rustig dagje, althans daar gingen we van uit. Amper 500 km af te leggen, volledig autostrade, enfin, een uurtje of vijf. Tijd genoeg dus om in de voormiddag snel nog even Trier te verkennen met de fiets.
Trier blijkt een heel aangename en fietsvriendelijke stad te zijn: veel groen, afgescheiden fietspaden, gezellige binnenstad en veel te zien waar we vandaag helaas de tijd niet meer voor hebben. We zullen dus eens moeten terugkomen.
Rond twintig voor twaalf zijn we weer op weg. Het eerste half uur gaat vlot: er is niet te veel verkeer en dus schieten we goed op. Maar dan begint het. Om de 10 km is er een werf. “Wir bauen für Sie”, en dat zullen we geweten hebben. Elke wegenwerf betekent vertraging: maximum snelheid van 80 (in het beste geval) of 60 (in de andere gevallen). Bovendien moet het verkeer er telkens van drie op twee rijstroken of van twee op één. File dus. Op een bepaald moment staan we gewoon stil. We besluiten om zodra we kunnen de afrit te nemen die 5 km verderop ligt en onze kans te wagen langs de gewone weg. Anderhalf uur later zijn we aan de afrit… en zo gaat het maar door. We rijden zo’n 45 km verder weer de snelweg op, maar dat helpt ons weinig vooruit. Ook hier files om onverklaarbare redenen! Heel Duitsland lijkt wel één grote wegenwerkplaats.
De laatste honderd kilometer kunnen we eindelijk eens doorrijden. Uiteindelijk bereiken we Taufkirchen, ten zuiden van München na 9 (NEGEN!!) uur rijden. Een gemiddelde snelheid van 55km/uur. Een unicum in onze reisgeschiedenis.
