De wereld is klein…

Opnieuw een buitenblog vandaag, van op het terrasje aan ons hotel, tussen de bloemen. Genieten dat het is, als de zon van de partij is.

Vanmorgen reeds vrij vroeg op stap: we willen de coast trail doen, een pad dat helemaal rond Victoria loopt, met voortdurend zicht op de baai of de zee. We genieten van de fantastische uitzichten over het water. Af en toe landt of vertrekt er een watervliegtuig, het blijft een bijzonder zicht.

Onze eerste echte stop is Fisherman’s Wharf. Eigenlijk is het een vlottend dorpje: mensen wonen in een soort woonboot, alleen hebben ze zich volledig laten gaan in de vormgeving: ze hebben echte huisjes gebouwd, maar dan op vlotten. Blijkbaar bestaat het al zo’n 70 jaar. Intussen is het een toeristische attractie van jewelste geworden: het is er een gezellige drukte die opnieuw aan de Gentse Feesten doet denken. Zou dat dan toch een beetje heimwee zijn? Tussen de vlotten zwemmen zeehondjes die een ware show opvoeren, vooral als ze verse vis worden toegeworpen.

We wandelen weer verder tot aan de ligplaats voor cruiseschepen. Onmiddellijk erachter ligt de breakwater (zeg maar golfbreker), een heel lang gevaarte dat een heel eind in zee ligt. Een beetje zoals een pier, maar dan gesloten onderaan. We wandelen helemaal tot het einde en genieten van de prachtige vergezichten over zee.

Daarna trekken we weer naar het centrum voor wat meer actie. Eerst langs het Buskers Festival, daarna straat in straat uit door het oude centrum, helemaal tot in China Town. Onderweg zien we een winkeltje dat reclame maakt met echte Belgische wafels. Ze hebben zelfs Luikse wafels, voor zover we weten iets wat ze in Canada niet kennen. Dat willen we wel eens uittesten. Het meisje aan de toog is juist aan het bakken en kan onze bestelling niet direct aannemen. Een vriendelijke meneer die administratie aan het doen was, springt voor haar in.

Wanneer Hans uitlegt dat we Belgen zijn en dus de onovertroffen Belgische wafels wel eens willen testen, spreekt hij ons in vloeiend Vlaams aan. Blijkt het toch wel om een echte Belg te gaan, zeker. Uit Opwijk dan nog wel. Renaat Marchand trok 16 jaar geleden met vrouw en kinderen naar Canada, op zoek naar een ander leven. Na een paar jaar in de houtbewerking te hebben gewerkt, begon hij met een wafelkraam. Intussen is het een winkeltje geworden. Dus mensen, als jullie in Victoria zijn en jullie hebben zin in iets lekkers: Wannawafel! Allen daarheen. We blijven meer dan een uur hangen en babbelen en luisteren naar zijn levensverhaal: een boeiende man met boeiende verhalen! Voor meer info: http://www.wannawafel.com/

We slenteren verder overal en nergens naartoe, genietend van de zon en de relaxte sfeer. Wat een zalig dagje nietsdoen. Als ik ergens anders zou willen wonen dan in Gentbrugge, dan zou het hier wel kunnen zijn.

’s Avonds doen we nog een toertje door Beacon Hill Park. Dat is een groot stadspark, een beetje genre Central Park, maar iets bescheidener. Leuk is wel dat bepaalde stukken heel mooi aangelegd zijn, met een vijver, fontein, een brugje, oude bomen,… terwijl andere delen compleet verwilderd lijken, waardoor je vergeet dat je eigenlijk midden in de stad wandelt: daar staat lang verdroogd gras, er zijn rotsen en zomereiken, zodat het heel hard aan Zuid-Frankrijk doet denken. Of hoe zuiders het in deze noordelijke streken kan zijn!