Onze allerlaatste dag op Amerikaanse bodem: we hebben er nog uitgeperst wat we konden. In de voormiddag snel onze bagage al wat herschikken en online inchecken, en dan zijn we klaar voor nog een paar uurtjes op de Strip.
We gaan eerst en vooral op zoek naar het Hard Rock Café: je kan toch niet naar huis zonder een T-shirt. Het vraagt wat zoekwerk, maar even later zijn Ruben en Sander de trotse eigenaars van een Las Vegas Hard Rock Café-shirt. Ee
n beetje verder ontdekken we een 3 verdiepingen tellende winkel die helemaal gewijd is aan Coca Cola merchandising. Je vindt er de gekste accessoires, en zelfs grote stukken zoals stoelen, tafels, koelkasten,… Leuk maar prijzig. We doen er zowaar een ‘Tour all around the world’: een degustatie van 16 frisdranken die door de Coca Cola Company gebrouwd worden over de hele wereld. Onze favoriet: Bibo Kiwi Mango uit Zuid-Afrika. Er zitten ook mierzoete (lees: slechte) drankjes bij, o. a. bestemd voor Columbia en Japan. Een ding hebben ze gemeen: de plateau met drankjes ziet er bijzonder kleurrijk uit. Het is ook de ideale gelegenheid voor een originele familiefoto: even dollen met de Coca Cola-ijsbeer (hij was echt grappig) en we worden vereeuwigd voor het nageslacht.
Naast de Coca Cola-winkel ligt een M&M-winkel, een van onze favorieten sinds we vorig jaar een gelijkaardige winkel ontdekten in New York. Ook daar ben je direct een uurtje kwijt. Het hoogtepunt voor Sander: op de foto met Yellow (inderdaad, de gele M&M). Nog wat shoppen voor de jongens (merkschoenen zijn hier een koopje in vergelijking met België) en we hebben het weer voor even gehad.
De temperatuur buiten is geklommen tot 55°C, en geloof me, dat is HEET. Na twintig meter buiten moet je gewoon ergens naar binnen om te bekomen. Het voelt alsof onze voeten aan het asfalt gaan blijven plakken. Zelfs waterverstuivers verdampen nog voor het water de grond bereikt. We besluiten dan maar om onze ‘pool’ eens uit te proberen. Hij is behoorlijk groot, maar niet echt diep, amper een dikke meter, waardoor zwemmen wat moeilijk gaat, maar koelen des te beter. Een ijsdrankje terwijl je hangt te dobberen, zààààààààlig. En zowat het enige wat buiten haalbaar is voor langer dan 5 minuten. Onze jongens maken al wilde plannen om een suite te kopen in het hotel – keep on dreaming!
’s Avonds hebben we Ruben een ‘all you can eat-buffet’ beloofd. We vinden er eentje in het Bellagio. Nog zo’n casino dat een bezoekje waard is. Alles is er in het thema van bloemen: er is een gigantische bloementuin gebouwd, met reuzebloemen, reuzeschopjes, reuzeslakken, reuzekikkers,… Er is zelfs een volledig plafond met grote glazen bloemen. Heel kleurrijk. Na een uurtje aanschuiven voor het buffet, is het onze beurt. Niet te doen! Het restaurant is in zijn geheel ongeveer zo groot als een zijhal van de Expo in Gent. Er zijn eetstandjes met allerhande gerechten: Chinees, Sushi, Amerikaans, pizza, Italiaanse pasta, ribbetjes, steak, roast beef, … en een gigantisch dessertenbuffet. De moeite om te doen, maar liefst niet te vaak. Onze lijn, he.
Het plan was oorspronkelijk om nog een beetje op stap te gaan na het buffet, maar we zijn zo paf gegeten dat we het al snel opgeven. We blijven nog even hangen bij een paar straatartiesten (goeie) en gaan dan maar richting bedje. Morgen moeten we om 6 uur op voor onze vlucht naar huis. Jammer, maar ook aan de mooiste liedjes komt een eind.
