Vanmorgen vertrekken we voor onze laatste lange rit, richting Las Vegas. Het is met spijt in het hart dat we afscheid gaan nemen van onze Ford E 350 Super Duty: hij rijdt als de beste. Toch hebben we na 2,5 weken natuur, rust en stilte best wel zin in het knettergekke klank- en lichtspel van Sin City.
Op een viertal uur ruilen we de (relatief) groene valleien van Utah in voor de droge Mojave Desert van Nevada, met een sprongetje over Arizona. De hitte valt over ons bij het uitstappen. Heet is heet, maar Vegas is heter.
De gps leidt ons naadloos naar ons hotel: het Elara, Hilton Grand Vacation. Ga gerust eens naar de website, het is niet te doen.
We hebben een suite geboekt via Booking, en van zodra we deur opendoen vallen we zowat omver. Een wand bestaat volledig uit glas en we zitten op de 25ste verdieping, dus het uitzicht is redelijk overdonderend. We zien zelfs de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe. We hebben een volledig uitgeruste keuken, een eethoek, een groot salon, een aparte slaapkamer mét bubbelbad (!!!) en een grote badkamer. Onze koelkast voorziet ons van ijsblokjes, we hebben in elke ruimte een tv (vier dus) en in het salon een hd-projector met een scherm zo breed als de kamer (een kleine 5 m) en 2,5 m hoog. Het is niet te doen.
Het zwembad is gigantisch, je kan er zelfs een privé-salonnetje huren als je de hele dag aan het zwembad blijft zitten. Sander wil perse de roomservice uitproberen, dus bestellen we een drankje dat ons op een blinkend zwart karretje wordt gebracht. Het is onwaarschijnlijk decadent, maar o zo leuk.
Straks duiken we het avond- en nachtleven in. Sin City, here we come!
