Vanuit ons hotel is het maar 10 mijl (16 km) naar het Capitol Reef National Park. Dat kunnen we dus niet overslaan. Het is een eerder klein park, met enkel een Scenic Drive en een kleine Historic Area waar je nog een paar gebouwen kan zien van de Mormoonse pioniers die zich hier in 1897 vestigden. Om ook een beetje sportief te zijn, laten we ons verleiden door een wandeling naar de Kingham Natural Bridge: een natuurlijke brug in de bergen. De trail staat genoteerd als ‘moderate’ met een hoogteverschil van 30 meter over zo’n 1,6 km. Pittig, maar te doen. Alleen… dat te doen valt nogal tegen. Hoewel de ochtend licht bewolkt begonnen was (joepie, niet te heet) komt de zon er natuurlijk door op het moment dat we al halfweg zitten. En joep, de temperatuur springt van begin de 30 direct naar half de 40. Bovendien is de luchtdruk bijzonder laag: amper 800 HPa, dus weinig zuurstof in de lucht. En het is klauteren over rotsen en mul zand. Maar we halen het en de tocht ernaar toe was prachtig; Bij momenten kreeg je het gevoel dat je helemaal alleen op de wereld was.
Ook de Scenic Drive is prachtig: fantastische vergezichten, waanzinnige kleuren, en een dreigende, donkere hemel met gedonder in de verte. Na een bezoekje aan het Mormoonse winkeltje vertrekken we naar Cannonville, waar we de volgende twee nachten blijven.Niet zo’n lange rit, amper 180 km, maar volgens de gps gaan we daar wel 3,5 uur over doen. Ach, we zien wel. Ruben ziet het helemaal zitten om te rijden.
Eens we vertrokken zijn, beginnen we onze gps beter te begrijpen. Ineens staat daar een gigantische berg waar we over moeten: de Boulder Mountain. De weg slingert zich naar boven en voor we het weten, zitten we 1000 m hoger (met dank aan de app voor hoogte, luchtdruk en temperatuur van Ruben) en hebben we een fenomenaal overzicht over de vallei. Wat daarnet grote rotsen en bergen leken, zijn nu mini-heuveltjes in de diepte.
Ik dacht altijd dat naaldbomen hoger groeiden dan loofbomen, maar hier is dat omgekeerd. Op de onderste helft van de berg groeien Ponderosa Pines, op de bovenste een soort zeer hoge, magere berk met weinig blaadjes. Opnieuw is er heel wat wild-life te zien: heel wat herten lopen langs de weg of steken voor de wagen over, en we moeten zelfs stoppen voor koeien die hier vrij door het bos lopen. Zalig!
En dan staan we ineens boven aan een bergkam, en de weg loopt precies over die kam: links en rechts een diepe afgrond. De jongens en ik vinden het fantastisch (‘Waaw, maar kijk nu toch, er is alleen nog weg en voor de rest niets meer! En zie, wat een uitzicht!!’). Hans is iets minder enthousiast (hoogtevrees!). Voor Ruben wordt dit de rit van zijn leven – tot nu toe.
We rijden zo het Grand Staircase Escalante National Monument binnen. Het is een krankzinnig mooi, wild berggebied van 1,9 miljoen acres (1 acre = 4 046,85642 m2). De weg slingert zich omhoog en omlaag en we worden voortdurend getrakteerd op adembenemende vergezichten. Na al die opwinding volgt gelukkig ook nog een iets rustiger stuk, nog steeds behoorlijk slingerend, maar niet meer zo hoog.
Rond kwart over zes komen we aan in ons hotel. Het ziet er een beetje sjofel uit. Het ‘office’ waar je moet inchecken blijkt in een klein supermarktje te liggen. Maar als we boven komen, krijgen we een van de grootste kamers die we ooit hadden: en aangezien we twee kamers boekten, liggen we vannacht alle vier in ons eigen Kingsize bed!
Om te eten moeten we 4 mijl verder, naar Tropic. Een typische grill, maar lekker eten. Ruben is hier ondertussen een chocoladeverslaving aan het kweken:’ Brownie with Chocolate Fudge’ is hier een populair dessert, en daar kan hij maar moeilijk aan weerstaan!
