Zout, zouter, zoutst

Als je naar Salt Lake City komt, dan moet je toch op z’n minst die Salt Lake gezien hebben. Het meer ligt maar een paar mijl buiten de stad, dus op een kwartiertje zien we het al liggen. Het is gigantisch. Een grote blauwe vlakte middenin een voor de rest buitengewoon droog landschap. Het is het overblijfsel van een prehistorisch meer (Lake Bonneville) dat zijn verbinding met de zee is kwijtgeraakt. Doordat het water niet meer weg kan, tenzij door verdamping, is het de tweede zoutste plas ter wereld, na de Dode Zee.

Het water is behoorlijk geslonken door de zomerdroogte, waardoor we eerst een heel eind ‘strand’ over moeten voor we aan het water zijn. Eigenlijk lijkt het nog het meest op een zee, met golfjes en al. Je mag er in zwemmen en naar het schijnt drijf je vanzelf, maar er zitten ontzettend veel vliegjes rond het water, dus heel erg proper ziet het er niet uit. Geef ons dan maar een zwembad.

Vandaar rijden we door naar de Salt Lake Desert, een zoutwoestijn. Die rit valt echter behoorlijk tegen. Na anderhalf uur rijden, beginnen we te vrezen dat we de zoutvlaktes nooit gaan bereiken. Maar net op het moment dat we  rechtsomkeer willen maken, komen we boven aan een heuvel en zien we… een sneeuwwitte vlakte, zomaar, zonder enige overgang. Toch wel bizar. En daar huppelt dan een jong hertje rond: waarschijnlijk ook serieus verloren gelopen.

Omdat we vandaag niet al te lang willen rijden, keren we terug naar de stad om Temple Square te bezoeken, het ‘hoofdkwartier’ van de Mormonen. Het complex, met de tempel, twee bezoekerscentra, vergaderzalen, een kerkje, een park… is behoorlijk indrukwekkend, en tegelijk nogal beklemmend. De mensen zijn net iets te happy, het is er allemaal een beetje over. Ook het Visitor Centre (vooral het nieuwste) is van het goede een beetje te veel. Het doet allemaal nogal sekte-achtig aan. Sander krijgt er volledig de zenuwen van.

Vlakbij ligt een heel mooie shoppingmall, dus daar verdwalen we ook nog even in. Sander pruttelt wat tegen, want winkelen is niets voor hem. En wie heeft er binnen de tien minuten iets gekocht? Juist ja… Het is een open winkelcentrum, maar het kan in de winter volledig overdekt worden. Geen overbodige luxe als je weet dat ze sneeuw hebben van half september tot half mei.

De rest van de dag gaan we het wat rustig aan doen. Een beetje lezen, de blog bijwerken en straks nog kijken naar de film ‘A million ways to die in the West’ waar we Monument Valley nog eens gaan terugzien als decor. En dan … niet te laat onder de wol.