Utah, here we come!

Onze eerste Amerikaanse voormiddag is gevuld met het zoeken naar een supermarkt. Onze gps stuurt ons gelukkig naar een Wallmart waar je zowat alles kan kopen: van karabijnen en vislijnen tot volledig versierde babywiegjes. Ons interesseert vooral het assortiment dat ertussenin ligt: koelboxen, ijs, eten en drinken. Het valt op dat we voor het eten vooral grasduinen in de rekken en koelkasten van de delicatessen: daar vind je echte kaas (en niet alleen gesmolten kaas, genre ZiZ), herkenbare charcuterie en redelijk eetbaar brood. Eenmaal onze aankopen gedaan, zijn we eindelijk echt ‘on the road’.

We moeten vandaag richting Kanab. Dat maakt de keuze waarlangs we zullen rijden zeer eenvoudig: er is maar één weg naar Kanab, de interstate 15. Onderweg besluiten we een zijsprongetje te maken en te gaan picknicken aan Lake Mead. Hiervoor rijden we eerst door ‘The Valley of Fire’ en die vallei heeft zijn naam niet gestolen: het is er zo warm dat wandelen afgeraden wordt door de parkrangers. Maar het is er wel zeer mooi : een uitgestrekt dor landschap met knaloranje rotsformaties die plots opduiken.

Lake Mead halen we vandaag niet: de weg is afgesloten en omrijden betekent 120 mijl (zo’n 200 km) extra. Dat is er net iets over. Kanab dan maar. De weg slingert zich tussen de bergen, steppe en woestijn. We waren het na een jaar al een beetje vergeten, maar de uitgestrektheid van de landschappen is opnieuw fenomenaal. We passeren op de hele rit welgeteld vijf stadjes en daartussen ligt NIKS. En dan: verrassing. Na het stadje Hurricane (what’s in a name) begint het keihard te regenen….. gedurende 500 m, om dan weer te stoppen gedurende 800 m en dan weer te herbeginnen,….. en zo gaat het een tijdje door. De temperatuur wordt hierdoor wel een stuk aangenamer: van een eind in de 40 °C naar zo’n 25 graden.

Zo komen we rond half 8 plaatselijke tijd aan in Kanab (a Western Classic, aldus de welkomstplaat). Het hotel ligt naast de Spur Grill, dus voor ons avondmaal hoeven we niet ver te lopen. We zijn weer redelijk moe (of nog altijd redelijk moe) en laten dus voor de tweede dag op rij het vuurwerk aan ons voorbijgaan.

Vandaag reden we door 3 staten: we vertrokken in Nevada, reden daarna door Arizona om te eindigen in Utah. Dit leverde ons nog eens een uur tijdverschil op. Maar ach… een uurtje meer of minder, wie maalt daarom?

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *