Zeer zwoele dag vandaag. De regen waar ze reikhalzend naar uitkijken lijkt de stad maar niet te willen bereiken.
Vanmorgen stond het Museum of Natural History op het programma. Blijkbaar waren we niet de enigen met dat idee want het krioelde er van groepen kinderen die daar met de vakantieopvang op bezoek waren.
Eerst gingen we naar een voorstelling over het ontstaan van het heelal: een 3D-show geprojecteerd op het plafond in de vorm van een halve bol. Knap!
Daarna het museum zelf. Dat was eigenlijk een teleurstelling: oubollige vitrines met opgezette dieren uit alle werelddelen die nog het meest doen denken aan het Afrikaans museum in Tervuren. We besluiten om ons te beperken tot de geschiedenis van de Noord- en Zuid-Amerikaanse indianen en de dinosauriërs. Zelfs dat is heel wat, want het museum is gigantisch groot.
Toe aan wat frisse lucht (nu ja, fris?), laten we ons verdwalen in Central Park. Verdwalen is hier echt wel de juiste term, want het park is enorm en wordt doorkruist door kronkelende paadjes die het zeer moeilijk maken om je richting te bepalen. Gelukkig staan er hier en daar bordjes met een kaart op, anders waren we nu waarschijnlijk nog aan het ronddwalen.
We mikken vrij goed en verlaten Central Park ter hoogte van het Guggenheim Museum. Magnifiek gebouw, alleen de collectie valt wat tegen. Maar het gebouw alleen al is een bezoekje waard.
Vandaar zakken we af downtown naar Little Italy, een wijk met afstammelingen van Italiaanse immigranten, nu een verzameling restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Je waant je zo in ‘The Godfather’. Het grappige is dat het grenst aan Chinatown, maar dat de grens niet altijd heel duidelijk is. Zo gaan we een koffie drinken in een zaak met Italiaanse specialiteiten gerund door een Chinees echtpaar.
Nog snel een restaurantje binnen voor een echte Italiaanse spaghetti. Ook hier weer een bizarre ervaring. We bestellen een glas wijn, en zelfs dat blijkt een ‘refill’ te zijn. Onze ober komt ons doodleuk wijn bijgeven ‘on the house’. Als we geen dessert of koffie meer willen – we kunnen namelijk geen pap meer zeggen- krijgen we een bordje tiramisu met vier lepeltjes als extraatje. We kunnen toch niet vertrekken zonder de specialiteit van het huis te proeven? Volledig rondgegeten rollen we ons terug naar ons hotel.
Onderweg zien we een typisch Amerikaanse oplossing om het ruimte- en parkeerprobleem op te lossen: de parking niet groot genoeg? Geen probleem, dan stapelen we ze toch gewoon!
Het is intussen een beetje beginnen regenen (pfoeh, naar Belgische normen zelfs niet voldoende om de stoep nat te maken), en de temperatuur buiten is daardoor toch een beetje gezakt, maar in de metro lijkt het wel een sauna: een temperatuur van tegen de 50° en een luchtvochtigheid van bijna 100%. We zijn blij als we de trein op kunnen want die is gekoeld.
Vanavond nog alles verdelen over onze valiezen, en morgen nog een half dagje New York.
