Ik zit hier nu aan mijn bureau in mijn hotelkamer mijn wereldvisie neer te schrijven. Na een vermoeiende dag van stappen en eten pffffff, eindelijk is de rust en kalmte weder gekeerd. Buiten daalt de mist al neer op de straten van San Francisco vol sirenes (met af en toe een paar geweerschoten en wat gegil). Je zou je misschien kunnen afvragen hoe we hier terecht gekomen zijn; wel, mijn vriend, het is een lang verhaal.
Het begon allemaal… (lees ‘Sanders visie’).
Het is mijn verjaardag vandaag!!!! Dat moet natuurlijk gevierd worden en dat doen we dan ook. Ik mag uitslapen, we eten donuts met koffie als ontbijt en ik gebruik de hele dag het excuus om niets te moeten doen: “Ja maar het is wel mijn verjaardag he”. Weer een hele dag rijden voor de boeg, maar wel door een welbepaalde canyon, niet zo mooi als de Grand Canyon dus niet echt de moeite waard om er over de schrijven. En dan komen we eindelijk aan in DE stad; Las Vegas. Verder kan ik niets over de dag kwijt want ‘What happens in Vegas, stays in Vegas’.
De ochtend kan ik wegens een geheimhoudingscontract met de FBI niet beschrijven, maar laten we zeggen dat ik of mijn nakomelingen nooit meer in Vegas binnen mogen. We rijden wel door Death Valley vandaag, prachtige natuur met bergen en duinen en zand enzo, maar alles is wel dood. In de auto praat ik met mijn vader over de politiek-economische situatie van onze eindbestemmingen, lachen en gieren we allemaal en staren door onze raampjes naar buiten als een opgezette baviaan met doordringende ogen. We komen na een tocht die jarenlang leek te duren toe op onze camping in het donker, maar door mijn probleem met de FBI vonden ze onze namen niet in het systeem. Ik wuifde eventjes met mijn pakje dollars en alles was opgelost.
Zonder brood is een ontbijt geen ontbijt, net zoals een oase geen oase is zonder water. Dus zonder een echt ontbijt vertrekken we dan maar naar een bos… maar niet zomaar een bos hoor! Nee nee, in dit bos staan er bomen, de grootste boom ter wereld staat hier zelfs. Het is een sequoia en groeit elk jaar nog een kleine meter in omvang. Verf ons blauw en we zouden als smurfen in een bos rondsmurfen. Na het boswandeling gaan we naar San Francisco, weer een superlange tocht maar de entree in de stad is wel fantastisch. Voor mijn verjaardag hadden ze de stad afgezet en een rode loper gelegd terwijl er overal trompettergeschater weerklonk ( niet waar hoor, maar het zou wel tof geweest zijn). Nog juist een probleem voor de parking. We kunnen ons net naast het hotel zetten en we moesten “onderhandelen” over de prijs. Met mijn schattig gezicht huppel ik naar de baas van de parking en probeer ik af te dingen. Na enkele mislukkingen besluit ik dan maar om het op de harde manier op te lossen. Met een afgestreken gezicht stap ik naar de auto en haal er twee baseballbats uit. Vanaf het moment dat die meneer ze nog maar ziet, geeft hij ons 200% korting en voor slechts 20 dollar per dag mogen we er staan.
Opstaan is altijd moeilijk, maar vandaag is het de moeilijkste uitdaging van de dag. We ontbijten in een typisch restaurantje en vertrekken dan naar de winkelstraten. ’s Middags is de beroemde China Town aan de beurt en het is ook echt de moeite. Zo veel prullen bij één, ik denk dat er in één winkel meer Chinese prullen lagen dan in heel China. Maar ja, we trekken er ons door en trekken ons al vroeg terug in ons hotel om wat uit te rusten. Tijdens het avondeten bespreken we onze reis en rollen ons daarna terug naar het hotel ( bergop weliswaar, maar ik hou wel van een uitdaging). Ik sleep me naar mijn kamer en ik va…l in sl..aa…p zzzzzzzzzzzzzzz…