Vanmorgen hebben we onszelf een extra half uurtje rust gegund, maar dat is –voor Hans en mijzelf dan toch- bij theorie gebleven. De camping waar we gisteren in het donker toegekomen waren, blijkt bij daglicht heel erg mooi: hij ligt op een helling, midden de sparrenbossen.
Vandaag staat Yosemite National Park op ons programma. Rond 10 u is alles opgeruimd en kunnen we vertrekken. Na een goed uur rijden zijn we al op onze bestemming. En het is er prachtig. Gigantische granietrotsen schermen een frisgroene vallei af. Door de vallei stroomt de Merced, een bergrivier die haar water van verschillende watervallen in de omgeving krijgt.
We volgen een ‘trail’ tot aan de Yosemite Falls, de grootste waterval van Noord-Amerika (meer dan 900 m hoog). Bij een wandeling langs het water wordt het ons weer te machtig: snel de schoenen uit en hup, met de voetjes in het (ijskoude) water. Als er ooit een aards paradijs heeft bestaan, dan zag het er zeker zo uit.
Voor de liefhebbers van Tom Testerom: hier staat ook El Capitan, de hoogste monoliet ter wereld. Hier kunnen heel wat keukenwerkbladen uit gesneden worden!
Vandaar gaat het verder naar San Francisco. Een kleine reis op de kaart, een bijna vier en een half uur durende rit in het echte leven. De snelweg naar Cisco moet officieel de slechtst onderhouden weg van de VS zijn. Het voelt soms alsof je op kasseien rijdt. Het binnenrijden van de stad maakt echter alle geschok goed: we rijden over twee van de drie enorme bruggen de stad in. Een wonderbaarlijk staaltje bouwkunst.
We vinden al snel het hotel en de hoteleigenaar (een Chinees) is zeer vriendelijk maar bijna niet te verstaan. Hij wisselt voortdurend de b en de f, wat hilarische conversaties oplevert. De wagen parkeren kan naast het hotel, maar daarvoor moet een prijs onderhandeld worden. Sander gooit zich enthousiast in het afdingen en bedingt een kleine korting. Wij tevreden!
Nu nog snel iets eten, want het is intussen al half negen voorbij. Vlakbij ligt ‘Mel’s Drive In’, een echte Amerikaanse diner –al is er geen drive in te bespeuren- met jukeboxen aan elke tafel en groen-witte plastieken zetels, enfin je ziet John Travolta of de Fonz hier zo floreren. De bediening is snel, het eten lekker. Meer moet dat niet zijn.
