De nacht in Vegas brengt nauwelijks verkoeling en ondanks een onweer ‘s nachts is het water in een waterpartijtje tegen ‘s ochtends helemaal verdampt.
We vertrekken richting Death Valley. Opnieuw een opeenvolging van wegen die zich eindeloos voor ons uit door het landschap snijden, indrukwekkende bergen, woestijn in alle mogelijke kleurnuances… De beschrijving begint eentonig te worden, maar de realiteit is het zeker niet. De natuur is hier gewoonweg prachtig.
We hebben geluk, want het is een bewolkte dag. Hierdoor blijft de temperatuur hangen rond de 40°, wat frisjes is voor Death Valley. Het begint zelfs eventjes te druppelen. Wie kan dat zeggen, dat ze erbij waren als het daar regende??? We wagen ons hier en daar aan een wandelingetje door al die natuurpracht. En het moet gezegd: het is bijzonder indrukwekkend. Er is zelfs een stukje woestijn uit mijn kinderboeken: echte zandduinen die doen denken aan de Sahara.
En dan weer verder, op naar Lake Isabella waar een camping op ons wacht. Zoals zo vaak hier, is het niet de eindbestemming die telt, wel de weg ernaartoe. We rijden urenlang over wegen met een ‘scenic view’ en daar kennen de Amerikanen wat van. Eigenlijk zou je om de twintig meter willen stoppen voor een foto, maar als we dat doen dan zijn we volgende maand nog niet terug.
Op de camping is er even wat verwarring. We zitten nergens in hun systeem. Gelukkig is het snel opgelost met een telefoontje naar de volgende camping waar we wel geregistreerd staan. Blijkbaar is de verantwoordelijke vergeten ons in te boeken. Eind goed, al goed.
