“i’m going on an adventure!!”
Het begon allemaal in de melkherberg… ah neen, woeps foutje. Dat is een verhaal voor een andere keer.
Het vertrek herinner mij ik nog als de dag van gisteren. Het uur was 5:45. Iedereen was humeurig en alles ging fout. Na ellenlange uren zaten we in de terminal te wachten op het vliegtuig. We staarden allemaal voor ons uit met onze blik naar oneindig. Ondanks de films aan boord van het vliegtuig was de reis lang ( zeker wel 100 uur! ). Onze eerste dag zat er al op met een overnachting in LA.
De volgende dag ( vrijdag) reden we naar Palm Springs. Even een vergelijking voor de temperatuur: twee olijven in mijn neus, twee schelletjes salami op mijn ogen en ik zou een gebakken pizza zijn ( mijn haar telt als tomatensaus). Het hotel was prachtig, alsof je langs een regenboog in de sprookjeswereld belandde.
Met de zon in de rug vertrokken we vroeg in de ochtend naar Laughlin, een klein stadje in de woestijn aan de natte Colorado river. We moesten weer de hele dag rijden… onze overnachtingsplaats was een casino/hotel maar werkelijk spuuglelijk. Nee echt, echt heel heel lelijk. En daar bovenop was de WiFi nog eens betalend ook.
Aan de andere kant van de rivier lag de staat Arizona. Onderweg zijn we langs een oud cowboydorpje gereden, waarlijk wonderbaar! Overal liepen er ezels rond en lag er kaka. Die nacht sliepen we in een ‘tentlodge’, gewoon een groot tentje eigenlijk. We wouden daar gaan zwemmen maar door de klimaatsveranderingen van tegenwoordig was het daar maar 28 graden, een beetje te koud om te zwemmen. Maar wij zijn echte beren ( en een mama-beer) en we trotseerden als echte mannen het ijskoude water, voor welgeteld 10 minuten.
Al die jaren lag de Grand Canyon op mij te wachten en eindelijk was ik er. Een openbarend zicht dat niet kan worden geëvenaard door enig ander landschap. Miljoenen jaren geschiedenis zitten er in deze stenen en wij veegden er letterlijk onze voeten aan. Maar echt de moeite waard hoor! ’s Avonds keerden we terug naar onze tentlodge en kropen vroeg onder de lakens. Volledige dagen in de auto zitten is best wel vermoeiend.
En dan komen we tenslotte aan bij vandaag, de langste rit tot nu toe, maar wel de mooiste ( ik tel de Grand Canyon niet mee). we werden gewekt door de vogels en de zon en sprongen onmiddellijk in de wagen; na een potje koffie, een lekker ontbijt, de afwas en onze opruim. Eerst reden we door de woeste woestijn in de vallei van de Vermillion Canyon. ’s Middags aten we in het Navajo-reservaat in de Mc Donalds. In de namiddag suisde onze auto door de prachtige naaldbossen en in de avond rolden we door de loofbossen en groene grasvelden van GARFIELD(!!) County. En hier zit ik dan, mijn blog te typen met uitzicht op een canyon en aan het begin van mijn leven, want ik word morgen 16 :D. Slaapwel!
Verdikke Sander, een schrijverstalent. Zeer leuk om jullie reis te volgen. Keep on trippin’ …en zeker als 16jarige. Groetjes aan de familie.
Dirk, Pascale, Jochen en Ruben